Στις 8.7.2009, στο blog “Οδεύοντας” της Αργυρούλας, διαβάσαμε αυτό:
Μακροθυμώ-Υποχωρώ-Συγχωρώ
"Μακροθυμώ" σημαίνει δίνω χρόνο στη σχέση μου με το διπλανό μου, ώστε να καταλάβει αυτός το λάθος του, ή να αισθανθώ εγώ την υπαιτιότητά μου; Σημαίνει πως δεν αντιδρώ βίαια και "εν βρασμώ", αλλά αφήνω το χρόνο και τον Θεό να με οδηγήσουν στην αποκάλυψη των αιτιών που προκάλεσαν μια σύγκρουση, και της ωφέλειας που μπορεί να προκύψει τελικά από αυτήν.
"Υποχωρώ" σημαίνει κάνω λίγο πίσω το εγώ μου. Αρνούμαι τον εγωκεντρισμό μου, "μεριάζω" (κάνω χώρο) στην καρδιά μου για να χωρέσουν μέσα μου όλα; Η στεναχώρια που μου προξενεί ο διπλανός μας, η φιλία μας που δοκιμάζεται, η συγνώμη που του οφείλω, ο θυμός που δεν πρέπει να εκδηλωθεί, η αγάπη που δεν καλλιεργώ όσο θά έπρεπε.
"Συγχωρώ" σημαίνει να μπορώ τελικά να χωράω μέσα στον τόπο της καρδιάς μου μαζί με τον συνάνθρωπό μου; Να έχω τόσο συστείλει το εγώ μου, ώστε όχι μόνο να έχω κάνει χώρο για το διπλανό μου, αλλά και να τον προσκαλώ στην καρδιά μου, να τον αποδέχομαι, να τον φιλοξενώ στον τόπο της...
Ο στίβος του καθημερινού μας βίου δεν ορίζεται μόνο με λόγια. Θέλει αγώνα, άσκηση και άθληση. Αυτή είναι η δυσκολία του αυτή και η γοητεία του!
Ευχαριστώ την αγαπημένη φίλη από τη Θεσσαλονίκη για το πιο πάνω υπέροχο σχόλιο που άφησε για την χθεσινή μας ανάρτηση. Ίσως τελικά πρέπει ο καθένας , να ρίξει το δικό του τείχος, .που έχει στημένο μέσα στη δική του ψυχή, και δεν είναι άλλο από το τείχος του εγωισμού, που δεν μας αφήνει να δούμε πάραπέρα , παρά μόνο τον δικό μας κακομαθημένο εαυτό. Καλημέρα σε κάθε διαβάτη και οδοιπόρο της ζωής .
Πηγή:
http://odevontas.blogspot.com/2009/07/blog-post_08.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου