Πριν από περίπου μια εβδομάδα, στις 29.1.2010, στο blog “luogo interno”, του Χρήστου, διαβάσαμε το ποίημα που ακολουθεί (…και πολύ χαρήκαμε που ο Χρήστος επανήλθε, μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα σιωπής του…)
Σας αγαπάς
σου χα ‘χαρίσει μια παλίρροια … θυμάσαι;
κι εσύ μου χες χαρίσει δυο μικρά κοχύλια
τον χρόνο σου χα πει καρδιά μου μη φοβάσαι
θα σ’ αγαπώ τι κι αν περάσουν χρόνια χίλια
σου ‘χα περάσει στα μαλλιά ένα αστερία
και σου χα πει: «είσαι η χαμένη μου Ατλαντίδα»
σε παραλία , ποια; … δεν έχει σημασία
σαν αγαπάς ειν’ όλοι οι τόποι μια πατρίδα
σ’ είχα ένα ήλιο που βυθίζονταν κεράσει
κι είδαμε το φεγγάρι ολόφωτο να βγαίνει
το φως του είχαμε στα δυο, οι δυο μοιράσει
σαν αγαπάς ότι μοιράζεσαι αυγαταίνει
σου χα χαρίσει τη μεσόγειο, θυμάσαι
και συ ολάκερο μου χάρισες το Ιόνιο
«ψυχή μου» , μου χες πει, « το χρόνο μη φοβάσαι»
σαν αγαπάς ό,τι αγαπάς μένει αιώνιο
ΠΗΓΗ:
http://luogointerno.blogspot.com/2010/01/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου