Δέκα μέρες πριν, στις 11.2.2010, στο blog “Άρωμα Γυναίκας” της Γιώτας, κάτω από μια φωτογραφία από τον τρίτο κόσμο (:δυο γυναίκες ζωσμένες ένα φορτωμένο κάρο, ως υποζύγια) διαβάσαμε αυτό:
Έγκλημα χωρίς τιμωρία…
Στην προκυμαία που περπατώ
δεν συναντώ αστέρια....
ούτε το φεγγάρι συνομιλεί με το νερό...
ο ήλιος δεν κυλάει στις πλάκες στο πεζοδρόμιο
μόνον η σκιά του!
Η βροχή πέφτει λασπωμένη
και οι λακκούβες της τόσο άχαρες!
Οι σταγόνες δεν γράφουν ποιήματα
μόνον κάθετες αυλακιές....
Αγγελούδια χωρίς φτερά
μονάχα με γελαστά πρόσωπα
και με όλη την αθωότητα της ηλικίας τους!
Σύννεφα δεν τρέχουν βιαστικά,
ένα σμήνος απο κοτσύφια, μόνο,
χώνεται στις φυλλωσιές του ευκάλυπτου....
Και όλα μου τα όνειρα
γειώνονται σαν προσευχή!
Ζηλεύω τις βιτρίνες με τα βιβλία
προσπερνώ, απλά φλερτάροντάς τα...
Πάλι στέκομαι αμήχανα
στην άλλη άκρη του γεφυριού,
ακόμα βουτηγμένη στις βασανιστικές
σκέψεις του Ρασκόλνικωφ.
'Ενας φόνος χωρίς αποτυπώματα,
με ενοχές, φαντάσματα και φόβους,
δικαιολογίες, αφορμές....
απενοχοποίηση μοναδική!
Κι έτσι..... επιστρέφω στο ίδιο κανάλι
της γειτονιάς μου...
Ιδιοκτήτρια γριά δεν υπάρχει,
το σπίτι έχει φως και κόσμο.....
Γέρικα μυαλά τριγύρω
κρεμασμένα στους φράχτες των κήπων....
Σκουπίδια για ανακύκλωση,
σκουπίδια για θάψιμο!
Μοιάζουμε γραπτέ μου "ήρωα"!
Αυτό που σκοτώνω χωρίς οίκτο,
κάθε ώρα, κάθε μέρα,
είναι η ασχήμια της ψυχής!
ΠΗΓΗ:
http://aroma.pblogs.gr/2010/02/egklhma-hwris-timwria.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου