Κλέφτρα Κίσσα: Σκυταλοδρομία αναρτήσεων για τις επικείμενες ευρωεκλογές [5 αναρτήσεις από 4 διαφορετικά blogs]

1) Στις 25.5.2009, στο blog “Ελεύθερος Δικτυογράφος”, διαβάσαμε αυτό:

Χάσε ένα μπάνιο για να χάσουν τον ύπνο τους

Το κείμενο που ακολουθεί έχει στόχο να αντικρούσει 10 από τα πλέον δημοφιλή επιχειρήματα υπέρ της αποχής από την εκλογική διαδικασία. Θεωρώντας ότι στις 7 Ιουνίου διακυβεύεται ένα μεγάλο στοίχημα, σας παροτρύνω να το αναδημοσιεύσετε ελεύθερα, όπως και να αναρτήσετε το σχετικό banner (αντιγράφοντας τον κώδικα που το συνοδεύει). Θα σας παρακαλούσα μόνο να μην αλλοιώσετε το περιεχόμενο και να μην ξεχάσετε να αναφέρετε την πηγή. Καλό βόλι.

Δεν απέχω, συμμετέχω: 10 επιχειρήματα κατά της αποχής

1. Όλοι ίδιοι είναι και σιγά μην αλλάξει τίποτα.

Άρα ας ακολουθήσουμε το δρόμο της μοιρολατρίας κι ας ανεχθούμε τη διαφθορά, την ασυδοσία και την κοινωνική αδικία που μας ταλαιπωρούν τόσες δεκαετίες. Ας μην τολμήσουμε να κάνουμε τίποτα, γιατί είμαστε αδύναμοι, φοβισμένοι και απογοητευμένοι. Ας περιμένουμε παθητικά το επόμενο σκάνδαλο, το επόμενο ξεπούλημα, το επόμενο θύμα. Κι ας αρκεστούμε στο να γκρινιάζουμε μεταξύ μας, κατηγορώντας όλους τους άλλους που σκέφτονται ακριβώς όπως εμείς. Μ’ αυτόν τον τρόπο, τουλάχιστον θα είμαστε σίγουροι ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Ποτέ.

2. Δεν θέλω να στηρίξω αυτό το πολιτικό σύστημα.

Η δυνατότητα ψήφου δεν στηρίζει το υπάρχον πολιτικό σύστημα, εκτός κι αν σκοπεύεις να επιλέξεις ένα από τα δύο κόμματα που παραδοσιακά εναλλάσσονται στην εξουσία. Αντιθέτως, η αποχή συντηρεί τις μέχρι τώρα ισορροπίες και ευνοεί τις παρατάξεις που έχουν χτίσει τη δύναμη τους στην πελατειακή λογική και την οπαδική νοοτροπία. Αν θέλεις λοιπόν να δεις τον δικομματισμό να θριαμβεύει για άλλη μια φορά, πήγαινε για μπάνιο. Διαφορετικά, κάνε την παρουσία σου αισθητή με την ψήφο σου και άλλαξε το πολιτικό τοπίο. Με λίγη καλή τύχη, ίσως καταφέρουμε να δούμε κάποια στιγμή και απλή αναλογική στις βουλευτικές εκλογές. Η ευκαιρία υπάρχει, στο χέρι μας είναι αν θα την αφήσουμε να πάει χαμένη.

3. Δεν υπάρχει κανένα πολιτικό κόμμα με το οποίο ταυτίζομαι απόλυτα.

Υπάρχουν δεκάδες πολιτικά κόμματα που καλύπτουν ένα τεράστιο εύρος ιδεολογίας και μεθοδολογίας. Ακόμα κι αν δεν υπάρχει κάποιο που να θεωρείς ιδανικό, σίγουρα υπάρχει κάποιο με το οποίο συμφωνείς περισσότερο. Μπες στον κόπο να ψάξεις τις θέσεις τους αναλυτικά, ιδίως αυτές που αναφέρονται σε θέματα που σε αφορούν άμεσα. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι πρέπει να επιλέξεις να ανήκεις κάπου, ούτε ότι θα πρέπει να εμπιστευτείς τα πάντα σε πρόσωπα που δεν μπορείς να ελέγξεις. Συμμετέχοντας σε εσωκομματικές διαδικασίες ή απλά ασκώντας πιέσεις σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, έχεις τη δυνατότητα να συνδιαμορφώσεις το κόμμα της επιλογής σου προς την επιθυμητή κατεύθυνση. Και φυσικά, έχεις κάθε δικαίωμα να το απορρίψεις στις επόμενες εκλογές και να προτιμήσεις κάποιο άλλο.

4. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να συμμετέχεις πέρα από το να επισκέπτεσαι την κάλπη κάθε τέσσερα χρόνια.

Και ποιος είπε ότι το ένα αναιρεί το άλλο; Από πού κι ως πού η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία αποκλείει τη συμμετοχή σε άλλου είδους δράσεις; Ή μήπως αν κάποιος πάει και ψηφίσει γίνεται αυτομάτως κομματικό στρατιωτάκι και του απαγορεύεται να στηρίζει δραστηριότητες που δεν εγκρίνει η ηγεσία της παράταξης του; Αυτά είναι αστεία πράγματα, όπως αστείο είναι και να νομίζει κανείς ότι όλες οι πορείες, όλες οι συνελεύσεις και όλες οι συλλογικές διεκδικήσεις μαζί μπορούν να υποκαταστήσουν το δημοκρατικό δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι. Το να αφιερώνει κάποιος χρόνο και ενέργεια από τη ζωή του για να ασχοληθεί με την πολιτική και μετά να φοβάται να πάει στις εκλογές να ψηφίσει ισοδυναμεί με κλωτσιά σε μία καρδάρα γεμάτη γάλα.

5. Η συνειδητή αποχή είναι πολιτική θέση.

Αόριστη και αόρατη, στο ίδιο ακριβώς τσουβάλι με την αποχή της άγνοιας και της αδιαφορίας. Χωρίς δυνατότητα να εκφράσει δημόσιο λόγο στο ευρύ κοινό. Χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση να προβεί σε αποτελεσματικές κοινωνικές δράσεις. Χωρίς εκπροσώπηση στη Βουλή, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στα μέσα και στα θεσμικά όργανα. Και χωρίς πιθανότητα να παρέμβει στο εσωτερικό των πολιτικών παρατάξεων για να αλλάξει τις δομές και τη νοοτροπία τους. Ουσιαστικά, η “συνειδητή” αποχή το μόνο που κάνει είναι να φιμώνει την ιδεολογία από την οποία προέρχεται, επιτρέποντας να διαιωνίζονται τα αρνητικά στερεότυπα που προσάπτουν στον αντιεξουσιαστικό χώρο όλοι όσοι έχουν συμφέρον από τη δαιμονοποίηση του.

6. Είμαι οπαδός της αμεσοδημοκρατίας και δεν πιστεύω σε εκπροσώπους.

Ωραία, και πώς ακριβώς θα φτάσουμε κάποια στιγμή στην ουτοπία της αμεσοδημοκρατίας; Με επανάσταση; Ας είμαστε σοβαροί… Μέχρι να το επιτρέψουν οι τεχνολογικές και κοινωνικές εξελίξεις θα είμαστε αναγκασμένοι να συμβιβαζόμαστε σε εκδοχές του σημερινού μοντέλου. Με εκπροσώπους που – σε έναν ιδανικό κόσμο – θα έχουν τις ικανότητες και το ήθος να διαχειριστούν περίπλοκα ζητήματα που καμία μαζική συνέλευση δεν μπορεί να λύσει. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε την κλίμακα για την οποία συζητάμε. Η Ελλάδα έχει κάπου έντεκα εκατομμύρια πολίτες, η Ευρωπαϊκή Ένωση μισό δισεκατομμύριο. Χωρίς εκπροσώπους και φορείς δεν είναι εφικτό να λειτουργήσει το σύστημα. Και για να γίνει το σύστημα πιο δίκαιο και πιο αποτελεσματικό είναι απαραίτητες οι εκλογές. Η προοπτική να μην υπάρχει καθόλου σύστημα είναι απλά αφελής, εκτός αν κάποιος ονειρεύεται μία Ευρώπη που θα αποτελείται από εκατομμύρια ολιγομελή και αυτόνομα κοινόβια. Τελευταία φορά που συνέβη κάτι ανάλογο πάντως ήταν λίγο μετά την εποχή των παγετώνων.

7. Καλύτερα να κάνουμε εκλογική απεργία για να ρίξουμε το σύστημα.

Αυτό δεν έχει γίνει ποτέ και πουθενά, κι ούτε πρόκειται. Μάλιστα, όσες φορές επιχειρήθηκε συντονισμένα είχε καταστροφικά αποτελέσματα. Όπως και να ‘χει, είτε το ποσοστό αποχής στις ευρωεκλογές φτάσει το 30% είτε το ξεπεράσει, σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να φτάσει στο σημείο να ακυρώσει την όλη διαδικασία. Ακόμα κι αν μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο στο μέλλον όμως, το μόνο που θα συνέβαινε θα ήταν να εκλείψει ο κοινοβουλευτισμός, ανοίγοντας το δρόμο σε αυτόκλητους “σωτήρες” να αντικαταστήσουν το δημοκρατικό πολίτευμα με τη δικτατορία της αρεσκείας τους. Θέλεις να συμβάλλεις σε μία τέτοια προοπτική;

8. Αν υπήρχε ενωμένη και ισχυρή αριστερά θα πήγαινα να ψηφίσω.

Και πώς ακριβώς περιμένεις να υπάρξει όσο δεν ψηφίζεις; Σα να μην έφτανε το ανοιχτό τραύμα της μακρόχρονης διάσπασης, από τη στιγμή που αποφασίζεις να απέχεις συντηρείς τα μικροπολιτικά παιχνίδια, την ηττοπάθεια, την οπισθοδρόμηση, την πόλωση, τον παλαιοκομματισμό και τη μίζερη καθαρολογία των ευκαιριακών μικρομάγαζων. Το χειρότερο όμως είναι ότι άθελα σου ενισχύεις όλα τα κόμματα που βρίσκονται στον ιδεολογικό αντίποδα όσων πιστεύεις. Αν θέλεις μια καλύτερη και ενωμένη αριστερά λοιπόν, δεν έχεις παρά να ψηφίσεις το κομμάτι που θεωρείς περισσότερο υγιές και να βοηθήσεις να αναδειχτούν τα πρόσωπα που εμπιστεύεσαι περισσότερο. Κι αν δεν μπορείς να αποφασίσεις ποια αριστερά θέλεις, τουλάχιστον ψήφισε κάποιο μικρό και ανώδυνο κομμάτι της ώστε να αυξήσεις τη συνολική δυναμική της.

9. Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες.

Κι αν η αποχή μπορούσε να απειλήσει το κατεστημένο δεν θα την συνιστούσαν τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης. Από την Αυριανή μέχρι τον Πρετεντέρη, κι από τον Παπαχελά μέχρι το Άλτερ, η καθεστωτική προπαγάνδα επιμένει να προωθεί την αποχή ως μορφή διαμαρτυρίας κατά του πολιτικού συστήματος. “Πηγαίνετε για μπάνιο”, “εκμεταλλευτείτε το τριήμερο”, “μαυρίστε τους κάνοντας ηλιοθεραπεία”. Οι στυλοβάτες της διαπλοκής γνωρίζουν πολύ καλά ότι κάθε χαμένη ψήφος συντηρεί τα ποσοστά των δύο μεγάλων κομμάτων. Θα τους κάνεις τη χάρη;

10. Δεν πιστεύω στην δημοκρατία.

Το μόνο σύστημα στο οποίο δεν έχουν οι πολίτες δικαίωμα ψήφου είναι η δικτατορία – του χουντικού, του μονάρχη ή του προλεταριάτου. Ακόμα και στην αναρχία, η έννοια της αμεσοδημοκρατίας στηρίζεται στις ομόφωνες αποφάσεις ενός συνόλου. Λυπάμαι που σου το λέω λοιπόν, αλλά αν δεν πιστεύεις στη δημοκρατία, όποια λέξη και να χρησιμοποιείς για να περιγράψεις τον εαυτό σου, είναι καιρός να παραδεχτείς ότι είσαι απλά άλλος ένας φασίστας.

2) Ο παραπάνω blogger δανείστηκε το σύνθημα “χάσε ένα μπάνιο για να χάσουν τον ύπνο τους”, από το blog “Κόκκινο μπαλόνι”, όπου, στις 26.5.2009, συνοδευόμενο από εικονίδια με το συγκεκριμένο σύνθημα, διαβάσαμε αυτό:

Περί εκλογών και άλλων δαιμονίων (και δαιμόνιων δημοσιοκάφρων)

Από μικρό παιδί βίωνα από κοντά κάθε εκλογική αναμέτρηση. Οι γονείς μου, οι φίλοι των γονιών μου, οι συγγενείς μου, όλοι σχεδόν συμμετείχαν με κάποιο τρόπο σε εκλογικές αναμετρήσεις, είτε στελεχώνοντας ψηφοδέλτια (πάντα της αριστεράς) είτε τρέχοντας δεξιά και αριστερά διεκδικώντας την κάθε ψήφο.

Σχεδόν φυσικά μου φαινόντουσαν όλα αυτά. Που εκπορεύονταν από μια βαθιά πίστη στη δημοκρατία και τους θεσμούς, όχι σαν κάτι θέσφατο αλλά ως κάτι που διεκδικήθηκε, διεκδικείται καθημερινά και θα διεκδικείται και στο μέλλον. Το να συμμετέχουμε στα πολιτικά δρώμενα δεν ήταν απλά δικαίωμα – ήταν υποχρέωση προς τους χιλιάδες αγωνιστές και τις αγωνίστριες της δημοκρατίας που έλιωσαν σε φυλακές και εξορίες, που εκτελέστηκαν για το δικαίωμα τους στην διαφορετική άποψη και στην νομιμότητα της άποψης αυτής!

Οι εκλογές ήταν απλά ένας σταθμός σε όλη αυτή τη διαδικασία. Απαραίτητος σταθμός μάλιστα μιας και κάποιοι άλλοι εξαντλούσαν την όποια πολιτική συζήτηση και διαδικασία τις ημέρες των εκλογών. Στις εκλογές όλος ο κόσμος φαινόταν πιο διατεθειμένος να ακούσει τις θέσεις και τα προγράμματα των κομμάτων.

Βέβαια στο τέλος πήγαινε και ψήφιζε πάλι τους ίδιους αλλά σε είχαν ακούσει, έστω και 2-3 βδομάδες! Αυτό έφερνε σε τρομερά αμήχανη θέση τη γιαγιά μου που δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί αυτό το έρμο το κόμμα που ψηφίζαμε δεν έμπαινε στη βουλή, αφού όλοι μας οι γνωστοί αυτό ψήφιζαν!!

Η πορεία μου θα μπορούσε να πει κανείς πως ήταν προδιαγεγραμμένη στην αριστερά και μάλιστα στο ανανεωτικό της κομμάτι. Αλλά εκείνη η αριστερά υπέστη και τις περισσότερες διασπάσεις, αποτέλεσμα και εκλογικών αναμετρήσεων που δεν είχαν το αναμενόμενο αποτέλεσμα! Έτσι πολύ σύντομα έπρεπε να επαναδιαπραγματευτώ τη σχέση μου με την αριστερά. Και το έκανα! Γιατί τίποτα δεν πάει χαμένο!!

Ποτέ όμως, ούτε για μια στιγμή, δεν διαπραγματεύτηκα τη σχέση μου με τις εκλογές. Ούσα μάλιστα γυναίκα, έχω 150 παραπάνω λόγους να μετέχω στις εκλογές μιας και το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι σε εθνικές εκλογές για τις γυναίκες κατοχυρώθηκε με νόμο μόλις το 1952.

Βέβαια, ήδη από το 1945 το ανώτερο όργανο της πρώτης λαϊκής εξουσίας στην Ελλάδα (ΠΕΕΑ) αναγνωρίζει τυπικά και ουσιαστικά την ισότητα της γυναίκας. Το ψήφισμα του Εθνικού Συμβουλίου των Κορυσχάδων λέει ρητά: “Όλοι οι ΄Έλληνες άνδρες και γυναίκες έχουν τα ίδια πολιτικά και αστικά δικαιώματα” Το ψήφισμα του Εθνικού Συμβουλίου που έχει χαρακτήρα προσωρινού συνταγματικού χάρτη, αναγνωρίζει για πρώτη φορά τα ίσα πολιτικά δικαιώματα των δύο φύλων. Οι γυναίκες ψηφίζουν ισότιμα και εκλέγονται στο Εθνικό Συμβούλιο. Αλλά αυτό δεν κράτησε πολύ!

Το άκυρο, ακόμα και το λευκό, τα είχα πάντα σε μεγαλύτερη υπόληψη από την αποχή. Αυτός, μάλιστα, είναι άλλος ένας λόγος που υποστηρίζω την απλή αναλογική αφού τις θεωρώ επιλογές που παίζουν καθοριστικό ρόλο στο αποτέλεσμα ρυθμίζοντας ουσιαστικά το εκλογικό μέτρο και άρα είναι απολύτως πολιτικές επιλογές. Αλλά η αποχή; Πώς μπορεί να θεωρηθεί πολιτική επιλογή το να μην υπερασπίζεσαι ένα δικαίωμα που το έχεις κερδίσει με αγώνες; Και πώς διαχωρίζεις την δική σου – πολιτική – αποχή από την αποχή αυτού ή αυτής που πάει στην παραλία ή το βουνό ή απλώς μένει στον καναπέ γκρινιάζοντας πως «όλοι είναι ίδιοι»;

Δεν είμαστε σε καμιά κρίσιμη προεπαναστατική περίοδο (αν και ελπίζω να μην αργήσει να γίνει κι αυτό) και να πρέπει να πάρουμε σοβαρές πολιτικές αποφάσεις αποχής, μαζικής αποχής όμως, ενάντια σε εκλογές βίας και νοθείας (που και πάλι θεωρώ πως θα έπρεπε να το συζητήσουμε για να αποφασίσουμε κάτι τέτοιο). Είμαστε σε εκλογές με σημαντικά πολιτικά ερωτήματα που ζητούν απαντήσεις και οφείλουμε, ως ενεργοί πολίτες, να τις αναζητήσουμε στα προγράμματα των συνδυασμών που συμμετέχουν στις εκλογές.

Το τέλειο δεν θα το βρούμε…αλίμονο μάλιστα αν είχε βρεθεί το τέλειο, τότε δεν θα είχαμε κανένα ρόλο να παίξουμε στην πολιτική γιατί τα πάντα θα τα είχαν βρει άλλοι και άλλες για εμάς, χωρίς εμάς. Γι’ αυτό και πάντα φοβόμουν τους σωτήρες-φωστήρες και όλους όσους τους στήριζαν και τους προμοτάραν σαν την απάντηση για όλα μας τα προβλήματα. Η δημοκρατία είναι δύσκολο πράγμα, απαιτεί συμμετοχή και δράση αλλιώς μένει κενό γράμμα.

Και η δημοκρατία δεν εξαντλείται βέβαια την ημέρα των εκλογών, ούτε την ημέρα που ο (αγαπημένος μου, το ομολογώ) Πρετεντέριους καλεί τους εκπροσώπους των κομμάτων και τους λοιπούς μαϊνδανούς στην εκπομπή του για να δουν όλοι μαζί το μηνιαίο γκάλοπ. Ούτε όταν ο Παπαχελάς μας καλεί να ψηφίσουμε τον μεγαλύτερο Έλληνα την ίδια ώρα που μας προτρέπει να μην πάμε να ψηφίσουμε στις Ευρωεκλογές.

Και θα το πω γιατί του το χρωστάω, η δημοκρατία κοιμάται τον ύπνο του δικαίου όταν ο «ανατρεπτικός» Λαζόπουλος μας καλεί να πάμε στις παραλίες το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος.

Η δημοκρατία καταλύεται όταν ένας πρωθυπουργός από μόνος του κλείνει τη Βουλή και παραγράφει σκάνδαλα ή όταν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ – τα δύο κόμματα εξουσίας δηλαδή – τρώγανε με 10 μασέλες από την Siemens και μας φαίνεται φυσικό κι επόμενο!

Τα δημοκρατικά αντανακλαστικά αυτής της κοινωνίας φάνηκαν όταν χιλιάδες μαθητές και πλήθος κόσμου βγήκε στον δρόμο ως αντίδραση στην δολοφονία ενός 16χρονου παιδιού. Και επειδή για πολύ καιρό τα είχαμε κοιμίσει αυτά τα αντανακλαστικά, με ψηφοφορίες σε ριάλιτι και στη γιουροβίζιον, όταν ξύπνησαν τα πήραν και τα σήκωσαν όλα!

Φάνηκαν επίσης όταν ο κόσμος στο πάρκο της Κύπρου και Πατησίων κατέβηκε να υπερασπιστεί τα δένδρα που του έδιναν οξυγόνο μπροστά στον παραλογισμό ενός δημάρχου! Ή στο πάρκο της Ναυαρίνου, που θα ήταν πάρκινγκ ή πολυώροφο κτίριο του ΤΕΕ αν κάποιες και κάποιοι δεν το καταλαμβάνανε.

Αλλά αυτό που με γέμισε ελπίδα, γιατί είδα τους θεσμούς να λειτουργούν όταν οι πολίτες παρεμβαίνουν, ήταν στην πολύκροτη υπόθεση του Ελαιώνα! Εκεί φάνηκε ξεκάθαρα πως και θεσμούς έχουμε και νόμους…αρκεί να μην τους αφήνουμε σε ησυχία!

Σ’ αυτή τη μάχη για ένα μέγα οικολογικό θέμα με επιπτώσεις στη ζωή του μισού πληθυσμού αυτής της χώρας κάποιοι ήταν απέναντι στα συμφέροντα της κοινωνίας και λοιδορούσαν όσες και όσους διαμαρτυρόμασταν, κάποιοι μίλαγαν με μισόλογα και κάποιοι…απλά δεν ήταν εκεί!

Εκεί, το κίνημα χρησιμοποίησε τη δημοκρατία και τους θεσμούς της. Και κέρδισε!

Και όλοι αυτοί οι δημοσιοκάφροι που τότε έβλεπαν μειοψηφίες να εμποδίζουν την ανάπτυξη και να μπλοκάρουν τις ισχυρές πλειοψηφίες και κόπτονταν για τους θεσμούς…το κάναν γαργάρα! Και τώρα μας καλούν να πάμε για ψάρεμα και για κολύμπι!

Πολλά τέτοια παραδείγματα μπορώ να βρω αλλά δεν θα το κάνω για να μη χτυπήσω 2000αρο κείμενο-σεντόνι που μετά δεν διαβάζεται!

Με τέτοια κριτήρια εγώ επιλέγω να ψηφίζω θετικά στις εκλογές.

Με τέτοια κριτήρια και με την εμπειρία ευρωπαϊκών αγώνων, ευρωπορειών και ευρωπαϊκών κοινωνικών φόρουμ (το νεφρί μας έφυγε). Γιατί ας μη ξεχνάμε ότι ψηφίζουμε για την Ευρώπη. Για δημοκρατικούς θεσμούς στην Ευρώπη, που το λόγο θα έχουν τα κοινωνικά κινήματα και όχι τα Συμβούλια υπουργών και η Κομισιόν.

Και δεν τους το χαρίζω…δεν τη χαραμίζω τη ψήφο μου! Το χρωστάμε σε μας, σε όσους πάλεψαν για το δικαίωμα αυτό και στα παιδιά που παίρνουν παράδειγμα από μας.

Θα χάσω ένα μπάνιο, για να τους κάνω να χάσουν τον ύπνο τους!

3) Εξάλλου το παραπάνω κείμενο “Δεν απέχω, συμμετέχω: 10 επιχειρήματα κατά της αποχής” του “Ελεύθερου Δικτυογράφου”, αναδημοσιεύτηκε, στις 26.5.2009, στο blog “ANemos”, όπου, την ίδια εκείνη ημέρα, διαβάσαμε και αυτό:

Να ΜΗΝ πας να ψηφίσεις!

Αν καθημερινά παλεύεις μαζί με τα παιδιά σου για καλύτερο σχολείο…

Αν κάθε μέρα ανακυκλώνεις τα σκουπίδια σου…

Αν έχεις πάψει να καταναλώνεις περισσότερα από όσα χρειάζεσαι…

Αν έχεις καταφέρει να μην είσαι «δούλος» καμιάς τράπεζας…

Αν κάθε μέρα ποτίζεις το δεντράκι μπροστά από το σπίτι σου…

Αν δεν κλείνεις τις διαβάσεις και τα πεζοδρόμια με το αυτοκίνητό σου…

Αν έχεις κλείσει οριστικά την τηλεόρασή σου…

Αν προσφέρεις έστω κι ένα τόσο δα λιθαράκι στον πολιτισμό της χώρας σου…

Αν διαβάζεις πάνω από 20 βιβλία, βλέπεις πάνω από 10 θεατρικές παραστάσεις και πάνω από 50 ταινίας, το χρόνο…

Αν συμμετέχεις στις απεργίες και στους αγώνες για καλύτερες συνθήκες στη δουλειά σου…

Αν συμμετέχεις στη ζωή της πόλης σου ή της γειτονιάς σου…

Αν έχεις προσλάβει μετανάστη, πρώην κατάδικο, πρώην ναρκομανή στη δουλειά σου…

Αν πιστεύεις και κάνεις πράξη πως ο άνθρωπος είναι πάνω από τα κέρδη…

Αν είσαι εθελοντής στη Λωρίδα της Γάζα ή στο Νταρφούρ…

Αν όλα τα παιδιά του κόσμου τα θεωρείς παιδιά σου…

Να ΜΗΝ πας να ψηφίσεις!!!

Ψηφίζεις κάθε μέρα!!!

Αποφασίζεις κάθε μέρα!!!

Αν όμως κάτι από όλα αυτά ΔΕΝ το κάνεις, έχεις υποχρέωση να πας!

4) Αναφορά στο ίδιο κείμενο (“Δεν απέχω, συμμετέχω: 10 επιχειρήματα κατά της αποχής” του “Ελεύθερου Δικτυογράφου”) έκανε, στις 25.5.2009, στο blog της, και η Rodia, στην παρακάτω ανάρτησή της:

Ο πολίτης ως εκλογική μηχανή

Μάλιστα. Σήμερα είπα να γράψω επιτέλους και κάτι τι σοβαρό, αλλά δεν είμαι σίγουρη αν πράγματι θα βγει σοβαρό τελικά. Ας αρχίσω και θα διαπιστώσουμε μαζί το αποτέλεσμα...

Ξεκινάμε από τον όρο "πολίτης" και όχι "άνθρωπος", που είναι ευρύτερη έννοια και ίσως μας δυσκολέψει.

Περνάμε μετά στο "ως" που σημαίνει ότι ο πολίτης είναι δεδομένο πως αποτελεί το επόμενο, δλδ την "εκλογική μηχανή". Δεν λέμε "σαν" εκλογική μηχανή, οπότε θα παραλληλίζαμε τον πολίτη με μια μηχανή που δρα στις εκλογές -ψηφίζει, απέχει, ρίχνει λευκό, κλπ- αλλά με τη χρηση του πολίτη από τους υποψηφίους ως ένα μηχάνημα που θα τους αναδείξει ψηφίζοντας ή απέχοντας -με όποιο τρόπο.

Ο πολίτης δηλαδή, είναι μια εκλογική μηχανή. Δεν αμφισβητείται αυτό. Πάπαλα. Πάμε παρακάτω λοιπόν...

Ο Πολίτης, για να είναι εκλογική μηχανή, σημαίνει ότι είναι ένας συνειδητοποιημένος πολίτης -συνειδητοποιημένος άνθρωπος εξυπακούεται πως είναι, μια και ο όρος "πολίτης" αυτό ακριβώς σημαίνει.

Γιατί γράφω ότι είναι μηχανή; Επειδή ένα μηχάνημα είναι άψυχο, δεν χαρακτηρίζεται από συναισθηματισμούς, μικροϋπολογισμούς και μικρότητες γενικά, πράγματα τα οποία χαρακτηρίζουν ένα σκέτο "άνθρωπο". Ενας πολίτης δηλαδή, για να είναι καλός πολίτης πρέπει να είναι απόλυτα ψύχραιμος (και ψυχρός) όπως ακριβώς μια μηχανή. Αν τα καταφέρει να είναι έτσι, τόσο περισσότερες πιθανότητες υπάρχουν να εκλέξει πρόσωπα (δεν γράφω "κόμματα", αν προσέξατε) άξια να τον διοικήσουν.

Τα "κόμματα εξουσίας", τα κόμματα δλδ που έχουν συμφέρον να διατηρούνται εναλλασσόμενα (εδώ σκέφτηκα κάτι σχετικό με το... εναλλασσόμενο ρεύμα, αλλά θα πάμε μακριά αν το αναπτύξω!) στη εξουσια, δεν επιθυμούν ένα πολίτη συνειδητοποιημένο. Ούτε και τα ΜΜΕ, ούτε, ούτε... Κανείς που θέλει να αρπάξει και να κρατά τα "κουτάλια" της εξουσίας και της δύναμης δεν θέλει πολίτες συνειδητοποιημένους, για τούτο σε κάθε εκλογική αναμέτρηση (μεσαιωνική κονταρομαχία θυμίζει ο όρος!) αμολάνε διάφορα συνθήματα για "να πιάσουν τον παλμό του λαού" -μ.χ.*

Το "μ.χ." δεν πάει στο καημένο το λαό, σε μας δλδ, αλλά δείχνει πόσο ψηλά μας έχουν τοποθετήσει (περίπου 50 εκ, όσο η λεκάνη του W.C.) κι εμείς καμαρώνουμε σα γύφτικα σκεπάρνια όταν κερδίζει το "κόμμα μας", όπως ακριβώς πανηγυρίζουμε τη νίκη της "ομάδας μας" ή το δεκάρι του βλασταριού μας, λες και το κερδίσαμε εμείς, το παιδί έστρωσε κόλο στη καρέκλα και το πήρε!

Για το βλαστάρι, οκ, θα μεγαλώσει με αρχές και θα μας γηροκομήσει -ελπίζουμε- και για την ομάδα, πάει στο καλό, μας δίνει ψυχική ανάταση κι αυτό μας γλιτώνει από ένα ψυχίατρο τουλάχιστον... Αλλά για το κόμμα; Τι κάνει για μένα, για σένα, για το γείτονα, για το μπατζανάκη σου, για τον απλό πολίτη το κόμμα; Μονάχα άμα έχεις κουμπαριά με υποψήφιο δικαιολογείσαι να ψηφίσεις με υστεροβουλία, αλλά πάλι... ένας συνειδητοποιημένος πολίτης, ένας πολίτης/μηχανή είναι δυνατό να ψηφίζει με υστεροβουλία;

Σκέψου λοιπόν μια φορά φιλαράκι μου, σκέψου κι εσύ αγαπητέ/ή αναγνώστη/τρια και έχε νου καθαρό πριν πας στη κάλπη και απόφαση στη καρδιά. Να είσαι αποφασισμένος/η να ψηφίσεις όπως λεν "κατά συνείδηση", αυτό που σου λέει το λογικό σου και όχι οι λαϊκίζοντες που θέλουν τάχα "το καλό σου". Να ψηφίσεις χωρίς να σκέφτεσαι αυτά που θέλουν οι *άλλοι* να σκέφτεσαι.

-->> Ο Ελικας έχει ανεβάσει ένα εξαιρετικό άρθρο που εξηγεί μερικά πραγματάκια και παραθέτει 10 επιχειρήματα κατά της αποχής. Συνιστώ να το διαβάσεις προσεχτικά! :)

-->> Βεβαίως υπάρχει και Το τεστ του ενημερωμένου ψηφοφόρου, που βαζει μερικά πρακτικά ερωτήματα, στα οποία δεν ξέρω τι να απαντήσω. Δοκίμασε, αναγνώστη/τρια μου, αν είσαι καλός/ή στα μαθηματικά!

_________________________
*(μ.χ.=μη χέσω)

5) Στο ίδιο blog (“Rodia”), την επομένη ημέρα (26.5.2009), διαβάσαμε και αυτό:

Links για κόμματα, κόμματα, κόμματα

Εικοσιεφτά, ζωή νά'χουνε! Ε, δε μπορεί, κάποιο θα βρίσκεται κοντά στα πιστεύω και τις ελπίδες σου, αγαπημένε/η μου αναγνώστη/τρια...
Εμένα δε μου λένε και πολλά πράγματα, παρόλα αυτά όμως κάποιο θα ψηφίσω.. ναι, λέω να πάω να τη ρίξω τη ρημάδα τη ψήφο που -τη ρίχνω / δεν τη ρίχνω- αναξιοποίητη μένει.

Γιατί; Γιατί, ενώ φαντάζομαι μια όμορφη χώρα, με αξιαγάπητους χαρούμενους ανθρώπους πολίτες, με αξιοκρατία, εργασία για όλους σε όμορφους χώρους και χωρίς... στίψιμο(!), αγάπη προς τους μετανάστες και φιλοξενία, προστασία στους αναξιοπαθούντες, φροντίδα για τους ανάπηρους, σεβασμό στα αδύναμα πρόσωπα, επιστημονική επάρκεια, ασφάλιση και νοσοκομειακη περίθαλψη, παιδεία (αχ, Παιδεία!) και εκπαίδευση, κλπ κλπ... βλέπω να παίρνουν τη ψήφο μου και να τη πετάνε στα σκουπίδια και μένα να με έχουν χεσμένη μέχρι την επόμενη κλήση να ψηφίσω, όπου τότε θα γίνω "μια υπεύθυνη και σοβαρή πολίτις" και και και...

Οταν μπήκαμε στην Ενωμένη Ευρώπη, αυτό έλπιζα: να συνταχθούμε με τους ευρωπαϊκούς λαούς, να πάρουμε όλα τα καλά τους, την οργάνωση, την καθαριότητα, την αξιοπρέπεια, τη συμμετοχή στα κοινά, το σεβασμό, κλπ, όπως είχα δει παλιότερα να συμβαίνει σε χώρες που επισκεπτόμουν και -αντίθετα με τη χώρα μου- εκεί ένοιωθα ασφαλής και αξιοσέβαστη.

Δυστυχώς όμως, διαπίστωσα ότι με τον καιρό, αντί να πάμε εμείς πιο κοντά στους άλλους ευρωπαίους, ήρθαν εκείνοι πολύ πολύ κοντά σε μας! Εγινε δλδ αυτό που διακωμωδούσαν αρκετοί γελοιογράφοι της εποχής: Μπορέσαμε να κάνουμε την Ευρώπη σαν τα μούτρα μας!!! Γέμισε σκάνδαλα και νταβατζιλίκια -εκτός αν τα είχε από πριν και τα έκρυβε καλά, ποιος ξέρει...

Ισως ανήκω στη χορεία των βλακών της χώρας και διατηρώ την ελπίδα να τη δω... όπως επιθυμώ: να παραμένει όμορφη, αλώβητη, αξιοπρεπής, χωρίς νταβατζήδες και σκάνδαλα, όπως ακριβώς έχω την εικόνα της στη φαντασία μου!

Φυσικά και σέβομαι τη διαφορετική άποψη για τα πράγματα, την καταλαβαίνω κιόλας, εδώ έζησα τόσα χρόνια και δεν συμμετείχα σε κανένα παιχνίδι εξουσίας. Το μοναδικό όπλο που (δέχομαι να) έχω είναι η ψήφος. Μπορεί να είναι οπισθοδρομικό, αλλά και τα παιδιά μου αυτό νομίζουν. Και οι φίλοι τους το ίδιο. Και δεν είναι παιδιά της πλάκας και του καφενείου. Σκέφτονται. Και μένα αυτό με κανει να ελπίζω ακόμα περισσότερο. Λές να προλάβω να δω καμιά προκοπή;

01- >Νέα Δημοκρατία (Κ.Καραμανλής)

02- >ΠΑΣΟΚ (Γ.Παπανδρέου)

03- >ΚΚΕ (Α. Παπαρήγα)

04- >ΣΥΡΙΖΑ (Α. Τσίπρας)

05- >ΛΑΟΣ (Γ.Καρατζαφέρης)

06- >Οικολόγοι Πράσινοι (εκτελεστική επιτροπή Φ.Δραγούμης, Ε.Ζώτου, Ο.Κολοκούρης, Α.Λεμπέση, Ε.Μυριβήλη, Ν.Χρυσόγελος)

07- >Ένωση Κεντρώων (Β.Λεβέντης)

08- >Μαρξιστικό Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος (Μ-Λ ΚΚΕ) (Αν.Παπαδόπουλος, Π.Κουφοβασίλης)

09- >Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα/ΕΕΚ Tροτσκιστές (Σαμπετάι Μάτσας, Σάββας Μιχαήλ)

10- >Φιλελεύθερη Συμμαχία (Φωτ.Περλικός)

11- >Κόμμα Φιλελεύθερων (Εμμ.Καλιγιάννης)

12- >Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ (Ο.Α.Κ.Κ.Ε.) (διοικούσα επιτροπή: H.Ζαφειρόπουλος, Ε.Κωνσταντινοπούλου, Δ.Γουρνάς)