1) Στις 29.5.2009, στο blog “Vassper”, διαβάσαμε αυτό:
Μετά το Debate
Ευρωεκλογές 2009, τι πλήξη και αυτή!
κάθε εκλογική αναμέτρηση (εθνική, δημοτική ή ευρωπαική) τα τελευταία χρόνια γίνεται όλο και πιό πληκτική. Οι πολίτες όλο και πιό αδιάφοροι. Οι πολιτικοί, όλο και πιό προβλέψιμοι, πού επαναλαμβάνονται σε πράξεις και λόγια τα οποία δεν πείθουν ούτε την μάνα τους. Και το ενδιαφέρον του κόσμου για τις εκλογές φθίνει και φθίνει. Και έτσι,προβλέπω ότι σε μερικά χρόνια ,οι εκλογές θα είναι μια διαδικασία που θα νοιώθουμε οτι δεν μας αφορά.
Γινόμαστε Αμερική κι δεν το έχουμε καταλάβει. Αυτό που φτύναμε, το λουζόμαστε όπως έλεγε η μάνα μου. Γιαυτό καλύτερα ας μην φτύνουμε.
Χθές ήταν το debate των πολιτικών αρχηγών, το μόνο στην Ευρωπαική Ενωση. Οι άλλοι, ούτε αυτό κάνουν. Οπως έλεγαν όλοι οι έγκριτοι και έγκυροι δημοσιογράφοι και αναλυτές, ο στόχος όλων των αρχηγών ήταν ένας : να μην κάνουν λάθος. Οχι να αναλύσουν τις θέσεις τους αλλά να μήν κανουν λάθος. Ούτε να περιγράψουν το όραμα τους για την χώρα, αλλά να μην κάνουν λάθος. Και έτσι, παρακολουθήσαμε μιά στημένη σούπα, χωρίς παλμό, με καθ' έδρας μονολόγους και χωρίς καμμία σαφή και ουσιαστική απάντηση για κανένα θέμα.
Ο Κώστας κούναγε τα χέρια, γιατί του είπαν ότι έτσι φαίνεται φιλικότερος, ο Γιώργος χαμογελούσε και μίλαγε αργά και σταθερά, γιατί του είπανε ότι αν δεν κάνει έτσι, θα κάνει σαρδάμ, και οι άλλοι τρείς, μαζεμένοι, που επειδή δεν είχαν μάλλον κανέναν να τους πεί τι να κάνουν, προσπαθούσαν να το παίξουν άνετοι, αλλά δεν τους έβγαινε.
Κανείς τους όμως, δεν έβγαζε αύρα ηγέτη που μπορεί να εμπνεύσει αυτούς που τον ακούνε, με λόγο άμεσο, συγκροτημένο και απόψεις με αρχή, μέση και τέλος. Πολιτική με όρους επικοινωνίας δεν γίνεται. Η πολιτική θέλει ψυχή και συγκρότηση. Γιαυτό γινόμαστε Αμερική.
Δεν ξέρω πόσοι είδαν το χθεσινό debate, αλλά από την παρεά μου, ήμουν ό μόνος. Εμείς, που κάποτε μαζευόμασταν να δούμε παρέα, όχι τους αρχηγούς - γιατί παλαιότερα δεν υπήρχαν debate- αλλά τον κάθε πολιτικό και πολιτικάντη που σχοινοβατούσε στα παράθυρα. Και σχολιάζαμε και συζητούσαμε. Κανείς τους δεν το είδε. Και για να πώ την αλήθεια, κι εγώ το είδα, γιατι μάλλον δεν είχα κάτι καλύτερο να κάνω.
Απογοήτευση οι πολιτικοί και δυστυχώς και η πολιτική τα τελευταία χρόνια
Τώρα, αν με ρωτήσετε τι θα κάνω την επόμενη Κυριακή, εγώ, θα πάω να ψηφίσω, αλλά πιά δεν μπορώ και δεν θέλω να πείσω κανέναν να κάνει το ίδιο.
Αντε και καλά σαράντα.
2) Την ίδια ημέρα, (29.5.2009), στο blog “Syneas”, διαβάσαμε αυτό:
Εθελοντές…
Δεν ξέρω τι είδε, τι άκουσε και με τι εντυπωσιάστηκε ο καθένας που παρακολούθησε το χτεσινό ντιμπέιτ μεταξύ των πολιτικών αρχηγών.
Εμένα πάντως με συγκλόνισε η απάντηση της Αλέκας στην ερώτηση που της έκανε ο δημοσιογράφος(δεν θυμάμαι ποιος), σχετικά με το αν τον κατώτερο μισθό των 1400€ που ζητά για όλους τους εργαζόμενους, τον καταβάλει το ΚΚΕ και στους εργαζόμενους των επιχειρήσεων του.
Ακούστε την απάντηση.
Οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις του κόμματος –είπε-είναι ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ και συμφωνούν να εργάζονται με τους μισθούς που προβλέπουν οι συλλογικές συμβάσεις!!!
Δηλαδή;
Δηλαδή, σε ελεύθερη μετάφραση, όσοι απασχολούνται στις κομματικές επιχειρήσεις ή έχουν λιγότερες ανάγκες από τους υπόλοιπους εργαζόμενους ή είναι μαθημένοι στην πείνα!
Και ακόμα πιο δηλαδή, κι έτσι για να μαθαίνομε, αν το ΚΚΕ έρθει κάποτε στην εξουσία θα μας μετατρέψει όλους σε ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ;
Κι αν δεν συμφωνεί Αλέκα μου κάποιος να εργάζεται ¨εθελοντικά¨ τι γίνεται; Απολύεται;
Και γιατί τότε οι απασχολούμενοι στις ιδιωτικές επιχειρήσεις να πρέπει να πάρουν τα 1400€ κατώτερο μισθό;
Κι εκεί το ίδιο γίνεται: συμφωνούν με τα αφεντικά για το ύψος των αποδοχών τους, αν δεν συμφωνούν δεν προσλαμβάνονται ή αν στην πορεία διαφωνούν και διεκδικούν περισσότερα, απολύονται-απλό δεν είναι;
Τελικά αυτή η απάντηση της Αλέκας μου φέρνει στο νου την Αθανασία του Αιγάλεω και άλλων εκπροσώπων παρόμοιων ¨κοινωφελών¨ οργανισμών, που στο όνομα κάποιου ¨ιερού σκοπού¨ έχουν ανθρώπους να εργάζονται είτε για ένα πιάτο φαί είτε με ένα συμβολικό μισθό.
Καλά, θα μου πεις ότι δεν είναι το ίδιο και πως συγκρίνω ανόμοια πράματα. Συμφωνώ.
Συμφωνώ πως είναι άνιση η σύγκριση, αφού στη μεν περίπτωση των ¨ιερών κοινωφελών ιδρυμάτων¨ οι εκεί εργαζόμενοι το κάνουν για να αποκτήσουν μια καλύτερη θέση στον παράδεισο όταν αφήσουν το μάταιο τούτο κόσμο, ενώ στην περίπτωση των εργαζόμενων στις επιχειρήσεις του ΚΚΕ αυτό γίνεται προκειμένου να απελευθερωθεί η εργατική τάξη από τα δεσμά του καπιταλιστικού συστήματος…
Εγώ πάντως ποτέ δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω την αφέλεια από το δογματισμό…
Κάποιοι άλλοι όμως που έμαθαν να τα ξεχωρίζουν αυτά τα δύο,καταφέρνουν και μια ζωή μας παραμυθιάζουν μιλώντας μας για ιδέες και οράματα που χάνονται μέσα στον ακαθόριστο μακρινό ορίζοντα του ΌΤΑΝ του ΑΝ του ΙΣΩΣ και του ΘΑ…
ΠΗΓΕΣ:
http://vassper.blogspot.com/2009/05/debate.html
http://arivelos.blogspot.com/2009/05/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου