Στις 8.1.2009, στο blog “Η ζωή είναι ωραία (Ανάταση)”, της “Σοφίας Κου”, διαβάσαμε αυτό:
Πού πας δίχως όνειρα; Δίχως το μετά; Δίχως εσένα;..
Σε συνάντησα χτες σε μια παρέα...
«εγώ δεν κάνω όνειρα βέβαια», έλεγες με στόμφο, σχεδόν με έπαρση...
Φαινόσουν ορθολογιστής. (Τι μ' αυτό; και γω είμαι...)
...'Ομως όταν χώνομαι στις δικές μου στιγμές, στην κατάδική μου ζωή...
όταν χουχουλιάζω με μένα, η μεγάλη μου παρέα είναι τα όνειρά μου...
που σαν ανάσα παιδική έρχονται απαλά να με νανουρήσουν...
κι άλλοτε, σαν στάχυα ανεμίζοντα να με κινητοποιήσουν...
έψαχνα στο πρόσωπό σου το "γιατί" της άρνησής σου... δεν έβγαζα άκρη...
μια επιλογή, σκεφτόμουνα, μια περίεργη επιλογή για ένα δικαίωμα,
για ένα χάρισμα που μας έχει δοθεί... για ένα εργαλείο καμιά φορά του εξανθρωπισμού μας, της εξέλιξής μας...
ενός τρόπυ να πατάμε πάνω από τη γη...
Κι όσο σε κοίταζα, τόσο συλλογιζόμουν:
Αυτός που όνειρα στο ξύπνιο του δεν κάνει.
αναρωτιέμαι αν ξέρει τι χάνει.
Που δεν γεύεται της ανάτασης τη γλύκα
έστω δυο δάχτυλα πάνω απ' τη γη
μα γαντζωμένος παραμένει πάνω εκεί
αρνητής της ροής, της αναπνοής...
καχύποπτα και με ζήλια κρυφή
παραμονεύοντας τους «αετούς» της ζωής...
Τα δάκρυά του τότε γίνονται ένα με το χώμα... λάσπη!
πού να βρεθεί γι' αυτόν μια μέρα άσπρη;
Οι γκρίνιες του, λίπασμα τοξικό για νέες μιζέριες και απώλειες...
που με μια όξινη βροχή
θα ξαναπέσουν..
και τη δική μου ατμόσφαιρα θα μολέψουν
(την περιρρέουσα και τη βιολογική...)
"Κι αν γκρεμιστούν, ματαιωθούν ή αναβληθούν τα όνειρά σου;" με ρώτησες...
"Ε, και λοιπόν; δε χρειάζεται δα να σαι και βράχος για να αντέξεις!
αρκεί πύργος χάρτινος μη βρεθεις και καταρρεύσεις
ψάχνοντας πάντα των άλλων τις ευθύνες, ή κάποιες υπόγειες ορέξεις..."
Χωρίς όνειρα, πού πας; το μέλλον σου πώς το μετράς;...όνειρα είναι το προς, το εμπρός...
αλλιώς τι; αέναα ο άνθρωπος θα ανακάλυπτε τον τροχό...σε πλαίσιο καταδικασμένο, βουβό, ρηχό...
όνειρα είναι το πείσμα για ζωή, η τόλμη, το ρίσκο, αυτή η μανία..
ίσως, της ζωής η διαχρονική καλλιτεχνία!
Όλα τούτα δεν ξέρω αν σου τα 'πα φωναχτά, αν τα σκεφτόμουν, αν μπορούσες να τα διαβάσεις στη σιωπή μου, στην απομόνωσή μου από την υπόλοιπη παρέα εκείνη την στιγμή, αν έκαναν μέσα σου κάποια ρωγμή...
Όμως, σε λίγο, - τυχαίο να ταν; -
σε άκουσα κάποιο ραντεβού να ακυρώνεις...
πως θα κατηφόριζες προς την παραλία, είπες...
σε ακολούθησα χωρίς να με βλέπεις...
και σε είδα καθισμένο σε παγκάκι, τον ορίζοντα να ατενίζεις...
λες; λες να έκανες το πρώτο σου όνειρο, εκεί απέναντι στου ήλιου τη δύση;
ή το ίδιο τ' όνειρο, πεισματικά πια,
να απαίτησε να σε συναντήσει;
ΠΗΓΗ:
http://anatash.pblogs.gr/2009/01/poy-pas-dihws-oneira-dihws-to-meta-dihws-esena-.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου