Ακριβώς πέντε μήνες πριν, στις 29.1.2009, στο blog “Καρπουζένια (Karpouzi)” διαβάσαμε αυτό:
Τα καλά παιδιά – Έγκλημα εν βρασμώ ψυχής
Τα καλά παιδιά συγχωρούνται, στο δρόμο που βαδίζω.
Αλλά κανείς δεν διαλέγει να περπατάει δίπλα τους.
Γι' αυτό βγάλε το μυαλό σου από τις παγοκυψέλες, κι έλα τότε να μου κάνεις νταηλίκι.
Μπορεί και να σου πάει. Μπορεί και να γουστάρω.
Γδύσε και τη ψυχή σου από την υπηρεσιακή της στολή και βούτα μέσα το δάχτυλό σου να δεις τη γεύση της. Κι άμα σ’ αρέσει, τότε δώσε μου και μένα λίγο. Αρκεί να μην είναι γλυκιά.
Από παιδί προτιμούσα τη σοκολάτα, τον καφέ και τα διεγερτικά μου bitter sweet.
Αυτή η γόβα στιλέτο που έχω στο βλέμμα, μια μέρα θα μουδιάσει το χιούμορ σου.
Μήπως και σου τελειώσουν οι λέξεις κι αρχίσει τότε η αλήθεια να δουλεύει ανυπόμονα.
Ποιός σε έμαθε πως τα καλά παιδιά περνάνε και καλά;
Θέλεις να σου το αποδείξω; Δες εμένα που αφήνομαι παντού.
Κι ακόμη δεν βαρέθηκα να διασκεδάζω.
Δεν θες να μάθεις πώς είναι να λούζεσαι με κόκκινο κρασί;
Ξέρεις, είπες; Αν θυμάσαι, έχεις αποτύχει.
Δεν θες να μάθεις πώς είναι να καίγεσαι από ηδονή;
Αν μετά τη φωτιά υπάρχει μυαλό που σκέφτεται, δεν έχεις ζήσει.
Το ξέρεις πως όταν βρέχει, δεν βρέχομαι;
Τίποτα δεν με περνά, αν δεν ξεκινά από μέσα μου.
Έχεις νιώσει έτσι; Να μην ξεκινά κάτι από μέσα σου;
Να ξεκινά; Μπορείς και το ξεχωρίζεις;
Γι’ αυτό σου λέω…
Πότε θα μάθεις πώς είναι να ζεις;
Σήμερα μάθε.
Και μόνο άμα λαχανιάσεις, σταμάτα να πάρεις μια ανάσα.
Οι δυνατοί σφυγμοί, μας θυμίζουν πως είμαστε ζωντανοί...
... κι αυτοί οι ίδιοι δεν μας αφήνουν να ξεχάσουμε πως είμαστε και ευάλωτοι.
Αλλιώς, φοβάμαι πως δεν θα συναντηθούμε σε κανένα Παράδεισο….
Εσύ θα είσαι εθελοντής πίσω από τον πάγκο για τις εγγραφές, κι εγώ θα κοπώ έτσι και αλλιώς στο face control…
ΠΗΓΗ:
http://tokarpouzi.blogspot.com/2009/01/blog-post_29.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου