Στις 15.1.2009, στο blog “Ο καινούργιος άνθρωπος”, της Σύλβιας, διαβάσαμε αυτό:
Νήμα πυρακτώσεως
Μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» αρκετοί διερωτήθηκαν τι ήταν τελικά αυτό που κατάρρευσε. Μερικοί νομίζουν ότι ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» στη βάση του ήταν ένας σωστός γενικά δρόμος, αλλά γεμάτος με λάθη οι άλλοι πάλι λένε ότι ο σοσιαλισμός αυτός καθαυτός ήταν λάθος. Και μετά, ήταν σοσιαλισμός; Ήταν κομμουνισμός; Ήταν κρατικός καπιταλισμός; Αυταρχικός σοσιαλισμός; Στρατοπεδικός κομμουνισμός; Τι; Προσωπικά πιστεύω ότι τα προβλήματα του σοσιαλισμού ήταν πολύ σημαντικότερα από έναν δρόμο σπαρμένο με λάθη. Αν δεχόμαστε μεταφορικά την απλουστευμένη εικόνα του δρόμου τότε θα διαπιστώναμε ότι ο δρόμος αυτός ήταν ένας δρόμος που οδηγούσε πίσω στο ίδιο σημείο. Ήταν ένας φαύλος κύκλος αν και μέσα στην Ιστορία είχαν γίνει πολλές αλλαγές και το σύστημα ήταν κάθε δεκαετία και κάτι διαφορετικό. (Αυτό οι άνθρωποι στη Δύση δεν το συνειδητοποιούν.) Παράπεσε όμως στο τέλος στο φαύλο κύκλο της στασιμότητας. Γι' αυτό και η αλλαγή έπρεπε να είναι ριζοσπαστική. Αλλαγή που θα μπορούσε να σπάσει αυτόν τον κύκλο. Ισχυρίζομαι λοιπόν ότι αυτό το σύστημα ήταν ολάκερο ένα λάθος; Ότι δεν έπρεπε να συμβεί; Ότι αυτή η κοινωνία δεν έφερε τίποτε το θετικό ή έστω ότι πρόσφερε ελάχιστα; Όχι καθόλου. Δεν ισχυρίζομαι αυτό. Η συμβολή του υπαρκτού σοσιαλισμού δεν βρίσκεται μόνο στην αδιαμφισβήτητη υποστήριξη της πάλης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος ή στην διασφάλιση της ειρηνικής συνύπαρξης των διαφορετικών ιδεολογιών.
Ας επιστρέψουμε όμως στην ερώτηση τί ήταν αυτός ο μέχρι τώρα γνωστός σοσιαλισμός; Η εναγώνια αναζήτηση μου έληξε με κάτι που άκουσα τυχαία. «Οπωσδήποτε ήταν μια κοινωνία η οποία ποιοτικά ξεπέρασε τα όρια του καπιταλισμού... Όλοι οι κοινωνικοοικονομικοί σχηματισμοί έχουν την προϊστορία τους».
Η προϊστορία μιας πραγματικά νέας κοινωνίας λοιπόν. Έγινε το πρώτο βήμα για την άρνηση του παλιού.
Και αυτό είναι ήδη κάτι. Αλλά το πρώτο βήμα δεν απέδωσε. Δεν απέδωσε πράγματι; Και η εμπειρία από αυτό το αποτυχημένο βήμα; Δεν είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο για τη συνέχεια; Μια δυνατότητα να κατανοήσουμε γιατί χάθηκε αυτό που είναι ο τυφλός δρόμος;
Ο Έντισον ανακάλυψε το νήμα πυρακτώσεως χρησιμοποιώντας έξι χιλιάδες υλικά για το εσωτερικό της δικής του λυχνίας μέχρι που βρήκε το σωστό. Αυτό σημαίνει ότι ο Έντισον έκανε έξι χιλιάδες λάθη μέχρι να φτάσει στο αποτέλεσμα. Και αυτό μόνο για ένα νήμα πυρακτώσεως, τόσα λάθη!
Παράλογη λογική.
Φανταστείτε ότι η κοινωνία δεν είναι καμιά λυχνία ούτε ένα σύνολο από λυχνίες ούτε κάποιο μηχάνημα με σύστημα λυχνιών. Η κοινωνία είναι όπως το είπε. ο Μαρξ ένα σύνολο ανθρώπων όπου ο καθένας θέλει κάτι αλλά το τελικό αποτέλεσμα δεν αρέσει σε κανέναν. Μπορείτε έτσι να φανταστείτε πόσα πολύπλοκα πειράματα και λάθη χρειάζονται για να ανακαλυφθεί η νέα κοινωνία. Ίσως μπορεί να πείτε: «Ευχαριστώ πολύ, θα περάσω καλύτερα στον καπιταλισμό. Δεν μου χρειάζονται τα δικά σας πειράματα και τα λάθη». Αλλά θα το πείτε επειδή είστε κουρασμένοι ή επειδή γεράσατε; Δεν υπάρχει τίποτε το συναρπαστικότερο από το να δοκιμάζει κανείς τις δυνάμεις του αναζητώντας το καινούργιο. Δεν αισθανόσασταν κάτι τέτοιο όταν ήσασταν νέοι; Και γιατί να μην είσαι πάντα νέος; Οι συνεχείς προσπάθειες για μια νέα κοινωνία μπορεί να δίνουν αυτήν την ευκαιρία. Την ευκαιρία να δημιουργείς για την δική σου κοινωνία. Την ευκαιρία να δημιουργείς. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό; Μα τι είναι δημιουργία; Νομίζω ότι όλα σχεδόν τα παιδιά ονειρεύονται να γίνουν καλλιτέχνες, εφευρέτες, εξερευνητές αγνώστων κρατών, επαναστάτες... Όταν ήμασταν παιδιά όλοι είχαμε τη δύναμη να το πετύχουμε. Δεν φοβόμασταν τα λάθη και το άγνωστο. Αντίθετα.
ΠΗΓΗ:
http://silviaokaliova.blogspot.com/2009/01/blog-post_15.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου