Στις 19.6.2009, στο blog “Spiritual Harmony / Πνευματική Αρμονία” της Βασιλικής, διαβάσαμε αυτό:
Αγάπη “άνευ όρων”
Μάθε να αγαπάς αυτό που δεν μπορείς να αλλάξεις
(Παραδοσιακή αφήγηση των Σούφι)
Όταν ήταν νέος ο Νασρεντίν φύτεψε έναν κήπο με λουλούδια. Ανάμεσα στα λουλούδια όμως βγήκαν στον κήπο και άγρια ραδίκια. Θέλοντας να απαλλαγεί από αυτά ο Νασρεντίν ζήτησε τις συμβουλές άλλων κηπουρών από κοντινά και μακρινά μέρη αλλά καμιά γνώμη δεν έφερε αποτελέσματα. Τελικά ο νέος άνδρας ταξίδεψε μέχρι τo παλάτι του Σεΐχη για να ζητήσει τη συμβουλή του σοφού κηπουρού του βασιλιά. Δυστυχώς όμως, είχε ήδη δοκιμάσει όλους τους τρόπους που του σύστησε και αυτός ο κηπουρός. Έμειναν και οι δύο σιωπηλοί για πολύ ώρα μαζί. Τελικά, ο κηπουρός του βασιλιά κοίταξε τον Νασρεντίν και του είπε: «Λοιπόν … τότε, το μόνο πράγμα που σου προτείνω είναι να μάθεις να τα αγαπάς».
Όλοι μας έχουμε γαλουχηθεί θεωρώντας την αγάπη ως την πεμπτουσία της ζωής και το «κλειδί της επιτυχίας» στις σχέσεις μας. Πιστεύουμε ότι είναι η πηγή της ευτυχίας και αναλώνουμε την ζωή μας στην δημιουργία των προϋποθέσεων που θα καταστήσουν δυνατή την μόνιμη εδραίωσή της στη ζωή και στις σχέσεις μας...
Επιθυμούμε μια άνευ όρων αγάπη, δηλαδή την αγάπη που οι άλλοι μας προσφέρουν γι’ αυτό που είμαστε, κι όχι γι’ αυτό που κάνουμε, ή δεν κάνουμε.
Οι περισσότεροι από μας, στην προσπάθειά μας να εξιδανικεύσουμε τους γονείς μας και τους σημαντικούς μας ανθρώπους της παιδικής μας ηλικίας, εντάσσουμε την φροντίδα που πήραμε από εκείνους σ’ αυτήν την άνευ όρων αγάπη που τόσο πολύ ανάγκη την είχαμε και την έχουμε.
Η αλήθεια είναι ότι ελάχιστοι άνθρωποι έχουν ζήσει έστω και λίγα λεπτά αυθεντικής αγάπης σε όλη τους τη ζωή!
Οι περισσότεροι, με θλίψη και απογοήτευση συνειδητοποιούμε, σε κάποιο μεταγενέστερο στάδιο της ενηλικίωσής μας, πως το μεγαλύτερο κομμάτι της αγάπης που βιώσαμε μέσα στις σημαντικές μας σχέσεις κάθε άλλο παρά χωρίς όρους ήταν.
Ότι οι γονείς, οι σύντροφοι, οι φίλοι μας, μας αγαπούσαν –και μας αγαπάνε- επειδή μας θεωρούνε συνέχειά τους στο μέλλον, έξυπνους, όμορφους, αποτελεσματικούς, δοτικούς, σώφρονες, τρυφερούς, επειδή δεν λέμε εύκολα «όχι» στις ανάγκες των άλλων, επειδή έχουμε καλό χιούμορ, κ.ο.κ.
Αν βέβαια στραφούμε για λίγο με ειλικρινή διάθεση στον εαυτό μας, θα διαπιστώσουμε ότι οι όροι που και εμείς οι ίδιοι θέτουμε σε εκείνους που αγαπάμε είναι αδυσώπητα άκαμπτοι και αυστηροί!
Είμασταν πολύ μικρά παιδιά όταν εμποτιστήκαμε σ’αυτήν την γεμάτους όρους αγάπη, και δυσκολευόμαστε πολύ να την ξε-μάθουμε τώρα που γίναμε μεγάλοι.
Οι όροι που –με επίγνωση, ή όχι- βάζουμε στα πρόσωπα με τα οποία εμπλεκόμαστε, γίνονται βάρη, επιβαρύνουν τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους.
Όταν επιλέγουμε να αποσύρουμε κάποιους απ’ αυτούς τους όρους ανακαλύπτουμε την ευρύτητα των συναισθημάτων μας και την ικανοποίηση που μπορούμε να αντλήσουμε μέσα απ’ αυτά.
Ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια, που εμείς οι ίδιοι θέτουμε στην ανάγκη μας για άνευ όρων αγάπη, είναι ο φόβος μας ότι, αυτό το ωραίο συναίσθημα που δώσαμε δεν θα επιστραφεί ποτέ.
Εκείνο όμως που δεν συνειδητοποιούμε, μέσα από αυτήν μας την υπόθεση, είναι ότι η συναισθηματική αίσθηση που αναζητάμε δεν βρίσκεται σ’ αυτό που θα πάρουμε, αλλά σ’ αυτό που εμείς προσφέρουμε.
Εάν υπολογίσουμε «λογιστικά» την αγάπη που δεχόμαστε –ή που θα έπρεπε να είχαμε δεχτεί- δεν θα νιώσουμε ποτέ ότι μας αγάπησαν και ότι μας αγαπούν. Αντίθετα, θα έχουμε συνεχώς την αίσθηση ότι μας χρωστάνε, όχι τόσο επειδή πράγματι μας χρωστάει κάποιος, αλλά επειδή η ίδια η πράξη του υπολογισμού δεν είναι καθαυτή μια πράξη αγάπης.
Με άλλα λόγια, η αίσθηση ότι δεν μας αγαπούν δεν προκύπτει απ’ το γεγονός ότι δεν δεχόμαστε αγάπη. Είναι επειδή, εξαιτίας του φόβου μας, μπλοκάρουμε την δική μας ανάγκη να δώσουμε αγάπη.
Όταν είμαστε σε διαμάχη με κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο, έχουμε την εντύπωση ότι νιώθουμε απογοητευμένοι για κάτι που εκείνος/ εκείνη μας έκανε, ή δεν μας έκανε.
Στην πραγματικότητα όμως νιώθουμε θλίψη και απογοήτευση επειδή, από φόβο ότι θα υπερβούμε τον εγωκεντρικό μας εαυτό –και έτσι, ίσως και να τον χάσουμε!- έχουμε αποσύρει την αγάπη μας από το πρόσωπο που αγαπάμε.
Εάν αποφασίσουμε -περί προσωπικής απόφασης πρόκειται!- να απλώσουμε τα χέρια μας και, χωρίς ιδιαίτερο εσωτερικό διάλογο και σκέψη, να αγκαλιάσουμε την μητέρα μας, τον φίλο μας, τον αδερφό μας, τον συνάδελφό μας, μολονότι δεν είναι -ενδεχομένως δεν θα γίνουν ποτέ- όπως θα θέλαμε να είναι, θα αρχίσουμε να βλέπουμε
μεγάλες αλλαγές στη ζωή μας!
Θα δούμε να ελευθερώνονται δυνάμεις, μέσα και έξω από μας.
Μα, πάνω απ’ όλα, θα δούμε τις καρδιές μας να μαλακώνουν και να γεμίζουν γαλήνη...
ΠΗΓΗ:
http://truthseeker-vasiliki.blogspot.com/2009/06/blog-post_123.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου