Ακριβώς πέντε μήνες πριν, στις 14.6.2009, στο blog “Η ζωή είναι ωραία” της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:
Θεέ! Πάλι με σένα τα’βαλα!
Μία η σωματική κούραση και μία η ψυχική, μία τα αναπάντητα υπαρξιακά «γιατί» που στο τσακ μαζεύονται μες στο κρανίο, μία ο κόσμος γύρω μου να επιδίδεται στην τέχνη της αυτοΰπνωσής του με χίλια μύρια ναρκωτικά: δυνατές μουσικές, ανούσιες πολυλογίες για να κωφεύει στις ανάγκες του, αχαλίνωτες φαντασιώσεις και πρακτικές μπας και κορέσει τα ακόρεστα... Μπας και χωρέσει τα αχώρητα... Αρκεί να μην προχωρήσει στα ...απροχώρητα, στα άγνωστα, στην απωλεσθείσα φυσική του κατάσταση...
Μία το 'να μία το άλλο λοιπόν, ήρθα και τα στύλωσα για άλλη μια φορά. Και τα βαλα με τον Θεό! Κι όχι με κάποιον άνθρωπο. Για να εξασφαλίσω πως δε θα τα βρούμε δε θα συμβιβαστούμε, δε θα με τουμπάρει με κάποιο δελεαστικό παραμύθι του, μια θεωρία του που θα ταίριαζε στο φτωχό μου μυαλουδάκι. Είμαι πονηρή. Όταν θυμώνω γίνομαι πονηρή. Απαιτητική, πεισματάρα. Και ξέρω πως ο Θεός πολύ τους πάει αυτούς τους τύπους. Γι αυτό του γράφω:
«...βουβά σε προσεγγίζω, εξωτερικά. Γιατί μέσα μου βράζωωω!! Σου φωνάζω, Σε εκλιπαρώ, Σε βρίζω, Σε προκαλώ. Κι απαιτώ: Τι κάνεις; Τι έκανες; Δε βλέπεις; Γιατί; Γιατί; Γιατί; Έχω το ελεύθερο να σου λέω ο, τι μου κατέβει. Να μαι κυκλοθυμική. Να κραυγάζω, να γελάω, να βρίζω, να ζητάω συγγνώμη, κατανόηση, χρόνο, ανοχή... μετά να συνέρχομαι, να σ' ευγνωμονώ, να μη θέλω να Σ' αφήνω από τη σκέψη μου, απ' τα φυλλοκάρδια μου... Σε σένα. Μόνο σε σένα μπορώ να τα κάνω αυτά. Όχι επειδή δε σε βλέπω κι επειδή δε σε ντρέπομαι. Όχι επειδή δε σου χρωστάω ή επειδή δε μ' ενδιαφέρεις. Αλλ' επειδή είσαι Θεός! Δεν ξέρω, αλήθεια που είσαι: μέσα μου, έξω μου. Και μέσα μου και έξω μου συγχρόνως... Δεν κάνει να ξέρω, θα ναι λίγο το να ξέρω. Περιοριστικό. Γιατί είσαι Θεός! Αν είσαι πρόσωπο ή έννοια που διαβάζει τα κρύφιά μου, πάλι δε νιώθω άσχημα, γιατί εσύ τα έφτιαξες, λούσου τα τώρα! Και γω , αν είμαι υπεύθυνη για τον τρόπο που τα συντηρώ, εσύ με οδηγείς στη υπευθυνότητα ή στο να τα παρατάω σε μια τυχαιότητα... Μου λες πως με έχεις ελεύθερη να αποφασίζω. Εγώ, δε θέλω να 'μαι ελεύθερη γιατί είμαι ανίκανη να τα φτιάξω έτσι τα πράματα που να με ξεκουράζουνε! Που να αναπνέω ένα δροσερό αεράκι! Αυτά που παρέλαβα, αυτά και συντηρώ! Άλλοι τα πετάνε από πάνω τους σα βρώμικο ρούχο. Εγώ, -πόσο εγώ δηλαδή;- μπορώ να χω διαλέξει να συντηρώ πολλά «κρύφια» αντιφατικά, επώδυνα αντι-βιωτικά για μένα, επισφαλή για την ψυχική μου ισορροπία. Μα, πόσο φταίω; Τη στιγμή που είμαι στο σταυροδρόμι των επιλογών, Εσύ πού είσαι; Και όντως, χρειάζεσαι Εσύ για συμβουλάτορας; Για τιμονιέρης; Ή οι πανίσχυρες καταβολές μου; Ή οι παντοδύναμοι πρόγονοι που ζητάνε δικαίωση, ή διαιώνιση της στασιμότητάς τους και με φρενάρουν;Ή άλλοι που ζητάνε ολοκλήρωση του ανατασιακού τους ημιτελούς έργου;
Τι ακριβώς ποσοστό είμαι εγώ; Τι; αυξομειούμενο κατά τη θέλησή μου; Βαρύς ο ρόλος μου! Πρέπει να πάρω τόσους στο λαιμό μου: προγόνους, απογόνους, και την επιρροή μου στους συγχρόνους μου. Πολύ βαρύς ο ρόλος μου...
(Συνεχίζεται.... ή αλλιώς: «και πάει λέγοντας». Ταυτόχρονα κλαίγοντας!)
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!!
Υ.Γ. στο επόμενο: πήρα απάντηση και ανακούφιση «τυχαία» μεσω ενος μπλογκ!!
ΠΗΓΗ:
http://anatash.pblogs.gr/2009/06/thee-pali-me-sena-ta-bala-ti-kala-.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου