Στις 12.6.2009, στο blog “Για την απλή και ήσυχη ζωή συν πάσι τοις αγίοις” του Misha, διαβάσαμε αυτό:
Λαχτάρα αιωνιότητας
Mπροστά στο κορυφαίο γεγονός του θανάτου, μάς κόβονται τα πόδια.
Οι άνθρωποι μας φεύγουν κι εμείς δεν ξέρουμε αν,πότε και πώς θα τους ξαναδούμε.
Αν φεύγουν και χάνονται, σαν αστρόσκονη στο σύμπαν, τότε έχει δίκιο ο Σαρτρ που έλεγε «ο άλλος είναι η κόλαση μου» , καθώς η σχέση αγάπης με τον όποιον άλλον γίνεται αιτία μέγιστης οδύνης στον αποχωρισμό του.
Πριν 3 μέρες έφυγε από αυτό τον κόσμο ο ηχολήπτης του Σκάι και του Σπορ FM , Αντώνης Μπόκτορ, πατέρας ενός μωρού παιδιού.
Ξαφνικά, aπό καρδιακό επισόδιο ,σε ηλικία 41 ετών. Τα παρακάτω λόγια τα έγραψε ο δημοσιογράφος Χρήστος Χαραλαμπόπουλος, φίλος και συνάδελφος του κοιμηθέντος.
Τα παραθέτω γιατί κρύβουν την λαχτάρα της αιωνιότητας,τον πόθο του ξανανταμώματος με όσους έφυγαν,πόθο που είναι κοινός σε όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών και αντιλήψεων.
Kάποτε, όταν ήμουν νεότερος και τίποτα δεν μου φαινόταν αδύνατο, δεν έδινα την παραμικρή σημασία στον θάνατο. Ηταν μία απειλή για τους άλλους. Υποθέτω ότι έτσι συμβαίνει με όλους τους νέους. Τότε ένας σοφός δάσκαλος μου είχε αποκαλύψει το φοβερό μυστικό, που δεν μου είχε φανεί τόσο φοβερό εκείνη την εποχή. Οτι εκείνο που σε μεγαλώνει είναι η απώλεια.
Ο πόνος που σου δίνει χειραψία όταν χάνεται κάποιος δικός σου. Ευτυχώς ή δυστυχώς, αυτή τη χειραψία την έδωσα αρκετά νωρίς στη ζωή. Μπορεί γι' αυτό να νιώθω τόσο «μεγάλος» πολλές φορές. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει, ξέρετε, και πολλά πράγματα. Η απώλεια κάποιου ανθρώπου κοντινού σου, κάποιου ανθρώπου που αγαπάς, ενός φίλου, πάντα είναι σαν να συμβαίνει πρώτη φορά. Και το πρώτο που σε τραντάζει είναι η έκπληξη.
Εκείνη η αμήχανη διαδοχή ερωτημάτων «Μα πώς; Πότε;»... μία διαδοχή που εκφέρεται όχι γιατί περιμένει απαντήσεις, αλλά γιατί θέλει να τις καθυστερήσει. Μετά, όταν συνειδητοποιείς το οριστικό στοιχείο της απώλειας, το πικρό ερώτημα που ανεβαίνει στα χείλη σου λέει «Γιατί; Γιατί αυτόν;», λες και αν έπαιρνε κάποιον που δεν γνωρίζεις θα ήταν δίκαιο.
Ο Αντώνης ήταν ένας άνθρωπος εξαιρετικός, όπως όλοι οι φίλοι μας. Ολοι όσους αγαπούμε. Ο Αντώνης έτρεχε από τη μία δουλειά στην άλλη για να ζήσει την οικογένειά του, όπως όλοι μας. Προσπαθούσε να κλέψει ώρες για να δει τον μικρό του γιο που ήρθε πρόσφατα στον κόσμο και τη γυναίκα του. Κοιμόταν λίγο. Γιατί μοιραζόταν σε πολλά. Οπως αρκετοί από εμάς. Οταν όμως μοιραζόμασταν τα ούζα, τις μπίρες ή τον καφέ, τα μάτια του λάμπανε. Οπως τα μάτια όλων των φίλων μας και των ανθρώπων που αγαπάμε.
Οπως τα μάτια όλων των τίμιων ανθρώπων. Ο πιτσιρίκος του ήταν μία γεννήτρια φωτός, ενέργειας και χαμόγελου. Εκεί μάλλον κρυβόταν το μυστικό του. Ο θάνατος είναι παράλογος και την ίδια στιγμή και φυσικός. Πολλές φορές, όταν ζούμε σπαταλάμε τη ζωή με τέτοια ευκολία που αντιλαμβανόμαστε τη σημασία του χαμένου χρόνου, όταν ο περισσότερος καιρός βρίσκεται πίσω μας. Από την άλλη δεν χωράει στο μυαλό. «Γιατί γεννιέσαι αν πρόκειται να πεθάνεις;». Οι θρησκείες έχουν απαντήσεις.
Η φιλοσοφία όχι πάντα. Και όταν αντιμετωπίζεις εσύ ο ίδιος το ερώτημα, δεν υπάρχει απάντηση. Ξέρω ότι όσο αδιανόητο μου φαίνεται το ότι δεν θα ξαναδώ τον Αντώνη, άλλο τόσο σίγουρο είναι ότι θα συνηθίσω την απουσία του. Είναι, βλέπετε, «φυσικό».
Αυτό που διαφοροποιεί τη συνήθεια της απουσίας κάποιου που χάσαμε είναι οι αφορμές που έχουμε για να τον θυμόμαστε. Και με τον Αντώνη είχαμε μοιραστεί πάρα μα πάρα πολλά πράγματα.... Οι στιγμές που μοιράστηκες με τους ανθρώπους, όμως, κάποτε ξεθωριάζουν στη μνήμη. Με τον Αντώνη αυτό δύσκολα θα γίνει.
Αγαπούσε τη μουσική και -όπως κι εγώ- πάνω απ' όλα τη διαδικασία να ανακαλύπτεις μουσικές όμορφες και να τις γνωρίζεις στους άλλους. Τα Σαββατοκύριακα που ήμασταν μαζί στο ραδιόφωνο, όποτε έφερνα κάτι που δεν είχε ακούσει και έβγαινε στον αέρα, μου έκλεινε το μάτι από την κονσόλα. Μετά θα του έδινα το cd και όλο το background, όπως έλεγε.
Θα ήθελα να γράψω και άλλα για τον Αντώνη που δεν ξέρετε, αλλά δεν έχει νόημα. Και δεν έχει νόημα γιατί με κάθε κομμάτι που θα παίζω θα συνεχίσει να κάνει ό,τι έκανε χρόνια. Θα μου κλείνει το μάτι από την κονσόλα και την ίδια στιγμή θα το κλείνει σε όλα εκείνα που δεν πρόλαβε να ζήσει. Ελπίζω μόνο εκεί που θα βρίσκεται να χορταίνει μουσικές, αφού δεν πρόλαβε να χορτάσει τη ζωή.
ΥΓ.: Το ωραίο, Αντώνη, είναι πως όλο εκείνο το τρέξιμο για το εισιτήριο για τη συναυλία του Santana πήγε χαμένο. Δεν το έχεις ανάγκη και από εκεί που είσαι θα έχεις καλύτερη θέση.
ΠΗΓΕΣ:
http://misha.pblogs.gr/2009/06/lahtara-aiwniothtas.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου