Στις 15.6.2009, στο blog “Μουρλαθήκαμε εντελώς” της Σοφίας Κου, διαβάσαμε αυτό:
Θεέ! Πού είσαι ντε;;
Θεέ, απόψε δε θα σ' αφήσω να κλείσεις μάτι. Καροτσάκι θα σε πάω μέχρι το πρωί να μου πεις που τέλος πάντων είσαι!
Το πρώτο και κυριότερο, είναι, εφ όσον - λένε- θες σχέση μαζί μου.
Κι εφ όσον, λένε, με καταδιώκεις με το έλεός σου... γιατί; εγώ σου κρύβομαι; Ή μήπως δεν προλαβαίνεις να με πιάσεις;
Εσύ όλο κρύβεσαι και λουφάζεις μετά από κάθε καταστροφή, ή κορδώνεσαι μες στο μυαλό μου καθώς σου λέω το «δοξα τω Θεω»
μετά από κάθε καλό.
Ή μετά από κάθε άσχημο που γλυτώνω στο παρά τρίχα. μήπως είσαι μέσα σ' αυτή την τρίχα;
ΠΟΥ είσαι και δε μου διορθώνεις τη μούρλια: να σε ευγνωμονώ που είμαι καλά και παράλληλα να ευγνωμονώ που κάποιον που δεν ήταν καλά τον πήρες πρόωρα κοντά Σου! Γιατί ήταν έτοιμος, ντυμένος, στολισμένος, λένε, για να τον δεχτείς.
Τότε το πρό-ωρα πού κολλάει; Οι άλλοι που μένουν είναι καθυστερημένοι;
Πού είσαι επιτέλους;
Λένε πως είσαι μες στην ησυχία.
Μα σε όλη τη φύση τίποτα ήσυχο δε βρίσκεις. Από τον αέρα, τα κύματα, τις βροντές, μέχρι τις μέλισσες, τα μουγκανητά των ζώων, τα κελαηδίσματα των πουλιών, όλο ήχους ακούς...
Τι;; Σε δοξολογούν! Ε! Και γω Σου κράζω: Κατέβαααα! Κατέβα να Σε δούμε!
Τι; Δεν είσαι ψηλά; Μέσα μου είσαι; Μήπως σε μένα, τη συγκεκριμένη, μπαινοβγαίνεις;
Μήπως σε άλλους έχεις ξεχάσει τελείως να μπεις; .....
Και ήρθε κι ο μάστορας προχτές και με έκλεψε και με ξαναέκλεψε... και γω του τα δίνω και του ξαναδίνω όσα ζητάει, βλέποντας τη χαρά στα μάτια του, δηλ. τις 2 χαρές: μία που με κοροϊδεύει και μία που χτίζει την πισίνα που ονειρευόταν, όπως έμαθα.
Έ, είπα ας συνδράμω και γω να κάνω τουλάχιστον έναν άλλο άνθρωπο να ζήσει τον επίγειο παράδεισο..
Αλλά έλα που ακούω πως κι αυτός δε ζει καλά, πως κάθε βράδυ τα πίνει γιατί έχει προβλήματα;;
Ούτε στις πισίνες είσαι;; ούτε εκεί είσαι Εσύ, που ευλόγησες τα ύδατα;
(δεν τέλειωσα, βέβαια..... περιμένω..)
ΠΗΓΗ:
http://mourlia.pblogs.gr/2009/06/thee-poy-eisai-nteeee-.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου