Στις 9.4.2008, στο blog “Νιόβη” διαβάσαμε αυτό:
Θλίψη
"Θλίψυ"
Μια φορά κι έναν καιρό όταν γενίθικα η μαμά μου με πειγε στο μητέρα και από τότε δεν την είδα ποτέ.
Όταν πήγα στο μητέρα ένιωσα λύπει.
Όταν πήγα εκεί είμουν 1μυσει χρωνών.
Μετά μεγάλοσα όσπου στα 4 χρωνών είρθαι μια καλεί εικογένεια και με πείραν.
Μετά τους γνόρισα όλους και μετά έγινα το πεδί τους.
Είχαν και άλα 3 παιδιά και έκανα φοίλους.
Και από τότε δεν νιώθω μόνος, αλά χαρά.
Δεν ξέρω τί να πω.
Έχω συγκλονιστεί.....
Η ψυχή μου έχει μαυρίσει και νιώθω ανήμπορη να παρηγορήσω το μωρό μου.
Πώς να τον πείσω πως για μας η μόνη διαφορά που έχει απ'τους άλλους τρεις είναι πως δεν τον γέννησα;
Τί να κάνω για να του ελαφρώσω το βάρος της απόρριψης που κουβαλάει στις παιδικές του πλάτες;...
Επτά χρονών παιδάκι και βάζει σαν τίτλο τη λέξη "θλίψη", θέλοντας να περιγράψει τη μικρή του ζωούλα!...
ΠΗΓΗ:
http://niobh.pblogs.gr/2008/04/thlipsh.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου