Στις 23.3.2008, στο blog “Memoryland (Gerasimos)” διαβάσαμε αυτό:
Περί Ελληνικότητας
Βλέπω στις τηλεοράσεις και σε παρέες (< ισπαν. pareja) διάφορες κουβέντες (< λατιν. conventus) περί «ελληνικότητας», για όσα μας ξεχωρίζουν από άλλους λαούς. Για πράγματα όπως η λεβεντιά (< λεβέντης < τουρκ. levend), η μπέσα (< αλβ. besë), η ντομπροσύνη (< ντόμπρος < αρχ. σλαβ. dobr) και η καπατσοσύνη (< καπάτσος < ιταλ. capace) μας. Αλλά και ο χαβαλές (< τουρκ. havale), όταν γούσταρουμε (< ιταλ. gustare). Πίνοντας ας πούμε τον καφέ (< γαλλ. café < τουρκ. kahve < αραβ. kahva) μας σε κάποια καφετερία (< ιταλ. cafeteria) ή απολαμβάνοντας τα ουζάκια (< ιταλ. uso) και τα μεζεδάκια (< τουρκ. meze) μας σε κάποιο μαγαζί (< αραβ. machazin), μπορεί να μας έρθει να κάνουμε ένα χουνέρι (< τουρκ. hüner) στο γκαρσόνι (< γαλλ. garçon) που μας σερβίρει (< γαλλ. servir) ή να φλερτάρουμε (< φλερτ < αγγλ. flirt) μια νόστιμη κοπέλα (< μσν. κοπέλα < ιταλ. coppella). Ή να ξεκινήσουμε κάποιο τσαμπουκά (< τουρκ. çabuka) κάνοντας το μάγκα (< λατιν. mango), ξανά για χαβαλέ (< τουρκ. havale). Διότι μας αρέσει να τα περνάμε φίνα (< μσν. φίνος < ιταλ. fino), χωρίς πολύ στρες (< αγγλ. stress). Καλή η δουλειά, αλλά σε ποιον δεν αρέσει και λίγο αραλίκι (< τουρκ. aralik); Ή λίγη τζάμπα (< τουρκ. caba) καλοπέραση; Ωραίοι και καρντάσηδες (< τουρκ. kardaş) λοιπόν κι οι άλλοι λαοί, αλλά οι Έλληνες μοναδικοί. Άλλωστε πόσοι, στην ίδια τους τη χώρα ζητάνε τον καφέ (< γαλλ. café < τουρκ. kahve < αραβ. kahva) τους ελληνικό;
Από τα σχόλια επί της αναρτήσεως αυτής, επιλέγουμε [για πρώτη φορά και κατ’ εξαίρεση] την αναφορά σε ένα κείμενο του Νίκου Δήμου:
Έλληνας (ο από 3.000 ετών): Ο τυπικός Ρωμιός είναι λεβέντης, μερακλής, τσίφτης, ασίκης, χουβαρντάς, ντόμπρος, μάγκας, βλάμης, μπεσαλής και καπάτσος. Καμιά φορά τεμπέλης, το ρίχνει στο χουζούρι και στο ραχάτι - μαχμουρλής, στο ντιβάνι, κοιτάει το ταβάνι. Του αρέσει ο παράς, το μπαξίσι, το κέφι και το γλέντι. Άμα τον πιάσει ο σεβντάς ή ο νταλγκάς για καμιά νταρντάνα, γίνεται νταής (μπελάς, ο γρουσούζης!) και άμα τον χτυπήσει ντέρτι και σεκλέτι, γίνεται μπεκρής και τον πονάει ο ντουνιάς.
(Όλα τα ουσιαστικά ονόματα αυτού του κειμένου είναι ξένα. Είκοσι πέντε τουρκικά, τρία αλβανικά, δύο ιταλικά και ένα σλαβικό)
ΠΗΓΗ:
http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2008/03/blog-post_6878.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου