«Πόσο κοστίζει ένα όνειρο;» [Από το blog “Taparapona STOP (Rodia)”]

Στις 15.2.2008, στο blog “Taparapona STOP (Rodia)” διαβάσαμε αυτό:

Πόσο κοστίζει ένα όνειρο;

Μια φορά, ήταν ένας παραμυθάς που καθόταν μπροστά στο τζαμί του Οράν. Ναι, της γνωστής σταυρολεξούπολης, λιμάνι αλγερινό είναι -υπάρχει ακόμα.

Καθόταν λοιπόν στο πεζούλι, κοντά στο αυλάκι με το νερό όπου πλένουν τα ποδάρια οι προσκυνητές πριν μπούνε στο τζαμί, και πουλούσε όνειρα. Τρία ρεάλια το ένα. Φτηνά, αν σκεφτεί κανείς ότι το ρεάλι πια δεν υπήρχε, δεν είχε αντίκρυσμα. Ακριβά, αν υπολογίσουμε ότι είναι πολύ δύσκολο σήμερα να βρεθεί ρεάλι στην αγορά.

- «Να δώσω μπάρμπα ένα ευρώ;» ρώτησε ένας γάλλος τουρίστας που ήξερε και τη γλώσσα «τι όνειρο μου δίνεις;»

- «Τρία ρεάλια το πουλώ κι αν έχεις τ' αγοράζεις» απάντησε ο παραμυθάς και κοίταξε πέρα με τα τυφλωμένα του μάτια.

Οι παραμυθάδες είναι συνήθως τυφλοί, δεν έχουν ανάγκη την όραση -βλέπουν καλύτερα με τα μάτια της καρδιάς και του μυαλού.

Ο γάλλος πείσμωσε, ήθελε το όνειρο επειγόντως, κι έψαξε στα παλιατζήδικα και βρήκε τρία ρεάλια ξεχασμένα σ' ένα μαστραπαδάκι και το πήρε, μισό ευρώ του κόστισαν και τα τρία, μαζί με το μαστραπά.

Πάει ξανά να βρει τον παραμυθά ν΄αγοράσει τ' όνειρο, αλλά ο μπάρμπας είχε φύγει. Εμεινε ο γάλλος πέντε μέρες παραπάνω στο Αλγέρι και ψηνόταν καλά στον ήλιο του Οράν και στην αλμύρα της θάλασσας και ξημεροβραδιαζόταν μπροστά στο τζαμί περιμένοντας τον παραμυθά, αλλά του κάκου! Παραμυθάς πουθενά. Εβγαλε λοιπόν εισιτήριο να φύγει με το επόμενο καράβι.

Λίγο πριν επιβιβαστεί στο πλοίο για Μασσαλία, πέρασε απο το τζαμί να δει μπας και ο παραμυθάς είχε γυρίσει στο πόστο του, και, πράγματι, εκεί ήταν ο γκαβούλιακας. Ο τουρίστας έτρεξε γρήγορα και του είπε:

- «Μπάρμπα, εδώ έχω τα τρία ρεάλια που ζήτησες. Πούλα μου τώρα τ' όνειρο!»

- «Σήμερα το όνειρο κοστίζει πέντε ρεάλια, ο πληθωρισμός βλέπεις παιδί μου...» απάντησε ο παραμυθάς και ο γάλλος φουρκισμένος έτρεξε να ακυρώσει το εισιτήριό του και ύστερα, γραμμή στο παλιατζήδικο να ψάξει γι άλλα δυο ρεάλια να συμπληρώσει το ποσό. Το είχε μεγάλη ανάγκη αυτό το όνειρο!

Η ιστορία επαναλήφτηκε τόσες φορές, όσες χρειάστηκαν για να φτάσει στα δεκαπέντε ρεάλια η αξία του ονείρου και να μείνει ο γάλλος τουρίστας κοντά ένα μήνα και κάτι στο αλγερινό λιμάνι.

- «Τελικά, μπάρμπα, θα το πουλήσεις τ' όνειρο ή μήπως με γελάς κι όνειρο δεν έχεις για πούλημα;» είπε στον παραμυθά λίγο πριν μπαρκάρει, αποφασισμένος πια να φύγει και χωρίς όνειρο απο τ' Αλγέρι ο γάλλος.

- «Τόσες μέρες που έμεινες εδώ πέρα, τι έκανες;» του απάντησε με ερώτηση ο παραμυθάς.

- «Περίμενα το όνειρο» απάντησε εκείνος, «περίμενα τ' όνειρο και έβγαζα εισιτήρια και τα ακύρωνα κι έψαχνα να βρίσκω ρεάλια στα παλιατζήδικα».

- «Δεν έτρωγες; Δεν κοιμόσουνα; Δεν έκανες καμμιά βόλτα στα πάρκα με τις φοινικιές; Δε χάζευες τα παπόρια στο λιμάνι;» ξαναρώτησε ο παραμυθάς.

- «Ναι, τα έκανα όλα αυτά που λες, ένα μήνα και κάτι έμεινα στο Οράν» απάντησε ο γάλλος, «αλλά τι σημασία έχει;»

- «Ενα μήνα και κάτι...» μουρμούρισε ο παραμυθάς, «κι όνειρο δε βρήκες;»

- «Αφού δε μου πούλησες, πώς να βρω;»

- «Αφού δε βρήκες μόνος σου τόσον καιρό, νομίζεις πως αυτό που θ' αγοράσεις θα το δεις;»

..... κόκκαλο ο γάλλος.

- «Τα όνειρα αφεντικό, τα έχουμε μέσα μας. Αν εσύ δεν έχεις μέσα σου όνειρο, αν δε θέλεις να βρεις το όνειρό σου, πώς είσαι σίγουρος ότι αυτό που θ' αγοράσεις απο μένα θα έχει αξία για σένα; Τελοσπάντων, αφού περίμενες τόσο για τ' όνειρο, θα σου χαρίσω τώρα δα ένα τζάμπα. Για στρίψε τα μάτια σου δεξιά και κοίταξε τι κρύβεται πίσω απο την κολόνα του τζαμιού. Τι βλέπεις; Ο,τι δεις είναι τ' όνειρό σου. Αντε και καλό ταξίδι!»

Εστριψε ο γάλλος τουρίστας προς τα εκεί όπου του είπε ο παραμυθάς και είδε πίσω απο την κολόνα του τζαμιού να μισοφαίνεται μια άσπρη φουστίτσα. Οπως πλησίαζε, μια κοπέλα του φώναξε στη γλώσσα του «μεσιέ, φαίνεστε γάλλος και θα ήθελα να σας παρακαλέσω να με φωτογραφίσετε με την κάμερά μου δίπλα στην κολόνα. Σε λίγο το πλοίο μου φεύγει και θέλω μια ανάμνηση απο το λιμάνι. Παρακαλώ...» και του έτεινε τη φωτογραφική της μηχανή.

Ο γάλλος φωτογράφισε την κοπέλα κι έτρεξε να βγάλει εισιτήριο να ταξιδέψει μαζί της, με το πλοίο της, για Μασσαλία.

Υστερα απο πολλά πολλά χρόνια, καθόντουσαν ένα ζευγάρι γεροντάκια στο πεζούλι του τζαμιού στο Οράν, αυτό το σταυρολεξολίμανο της Αλγερίας, κι έλεγαν:

- «Αγαπημένη μου, θα είχα χάσει τη μισή μου ζωή αν δε σε γνώριζα, αν δεν υπήρχε εκείνος ο παραμυθάς να μου χαρίσει τ' όνειρο...»

- «Ναι, αγαπημένε, κι εγώ του χρωσταω χάρη που μου είπε να κρυφτώ πίσω απο την κολόνα του τζαμιού και να ζητήσω από τον πρώτο που θα δω να πλησιάζει προς το μέρος μου να με φωτογραφίσει...»

________________________
-->> UPDATE γι αυτους που τα ψειριζουν: η ιστορια διαδραματιζεται καμια 85ρια χρονακια απο σημερα που ειναι γραμμενη.

ΠΗΓΗ:

http://rodiat7.blogspot.com/2008/02/oneiro.html