Στις 8.2.2008, στο blog “Preoccupations (Ανήσυχος)”, διαβάσαμε αυτό:
Η δυστυχία της συνειδητοποίησης της άγνοιας
Μακαρι να μπορουσα να ξεκινουσα απο την αρχη.Θα τα εκανα ολα αλλιως. Μακαρι να σκεφτομουν τοτε, οπως σκεφτομαι τωρα. Να ηταν ολα τοσο ξεκαθαρα μεσα μου. Να εδινα σε ολα αυτα τη σωστη αξια.Δεν επρεπε να τους ειχα δωσει τοση αξια.Δεν επρεπε να παρασυρομαι απο το τι κανουν οι αλλοι. Μακαρι να μπορουσα να δω καθαρα και ψυχραιμα, οπως βλεπω τωρα τα πραγματα. Στη σωστη τους διασταση. Τοτε μου φαινονταν μεγαλα. Τοτε δεν ηξερα τιποτα. Ενιωθα ανασφαλης, αβεβαιος, αδυναμος. Δε μπορουσα να παρω ορθες αποφασεις. Ο φοβος, το αγχος με οδηγουσαν. Και κυριως η αβεβαιοτητα. Και η αγνοια. Προχωρουσα σαν τυφλος, χωρις καποιο στοχο, χωρις προορισμο. Πως μπορουσα να μη βλεπω ποσο λαθος και ανουσιο ηταν αυτο που εκανα; Γιατι δε το σταματουσα; Γιατι κανεις δε με εκανε να καταλαβω οτι εκανα λαθος; Γιατι δεν υπηρχε τιποτα που εμμεσα να με κανει να το συνειδητοποιησω; Αν μοναχα υπηρχε ενα προσωπο. Ενα βιβλιο. Μια φραση. Ενας στιχος. Κατι που θα μου ανοιγε τα ματια. Θα με εκανε να σταματησω και να πω στον εαυτο μου: γιατι το κανεις αυτο; Ποσο πολυ θα το ηθελα αυτο. Ειχα χασει τον ελεγχο. Το αγχος δεν εφευγε με τιποτα απο πανω μου. Με ειχε κυριευσει. Ζουσα καθημερινα μαζι του. Εδινα καθημερινη μαχη μαζι του. Και δεν το εδειχνα σε κανεναν. Εμαθα να δινω μια σιωπηρη μαχη. Μαχη εναντιον του ιδιου μου του εαυτου. Ειχα χασει τον εαυτο μου. Δεν υπηρχε ο εαυτος μου. Ολα οσα με περιεβαλαν ειτε μου επιτεινανε το αγχος, ειτε με κανανε να το ξεχναω, αλλα αυτο παντα υπηρχε. Ειχε γινει ενα με μενα. Ειχε μεταμορωθει σε κατι πολυ πιο μεγαλο και βαρυ. Δε μπορουσα να το μεταφρασω οτι αυτο ηταν αγχος. Δε μπορουσα να καταλαβω τι ειναι.Με ποναγε και εγω απλα επρεπε να το αντιμετωπισω. Ειχα αγνοια. Αγνοια για την ουσια αυτου που συνεβαινε. Ετσι ποτε δε σκεφτηκα να το αντιμετωπισω ετσι οπως επρεπε τοτε που επρεπε. Οταν το εκανα, ηταν καπως αργα. Ειχα αγνοια για τα παντα. Μακαρι να ειχα τη γνωση που εχω τωρα. Τη δυναμη. Την ωριμοτητα. Θα τα εκανα ολα αλλιως. Γιατι οι ανθρωποι να συνειδητοποιουν τοσο αργοτερα τα λαθη τους;
ΠΗΓΗ:
http://anisixos.blogspot.com/2008/02/blog-post_08.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου