Στις 6.4.2008, στο blog “It takes a thought to make a word (Tradescadia)” διαβάσαμε αυτό:
Όμορφα κι απλά
Ένα απόγευμα στη θάλασσα. Με καλή παρέα, πολύ γέλιο και φαγητό που αν και δεν το "χρειάζεσαι", το απολαμβάνεις λες και τό'χεις στερηθεί μέρες. Θά'ναι το κλίμα που ανοίγει την όρεξη. Και η απομάκρυνση για λίγο από το τσιμέντο. Η καταιγίδα ξεπλένει τα πάντα. Μέσα έξω.
Μου λένε τελευταία πως έχω ομορφύνει. Το νιώθω κι εγώ. Όχι στον καθρέφτη τόσο. Μέσα μου. Είμαι γεμάτη με μια δραστήρια ηρεμία που με γεμίζει χαρά και μου χρωματίζει την κάθε μου στιγμή.
Εννιά φεγγάρια πριν σαν σήμερα. Αν με ρώταγες τότε δε θα φανταζόμουν ότι και η συνέχεια θά'ναι τόσο παραμυθένια. Δεν μπορώ ακριβώς να σου το εξηγήσω με λόγια, αλλά με το πέρασμα του χρόνου όλα γίνονται πιο αληθινά, πιο αυθεντικά, πιο ουσιαστικά και πιο δυνατά. Δε με βοηθάνε σήμερα τα λόγια. Μια αγκαλιά μεγάλη. Για να σου ψιθυρίσει όσα με λέξεις δε μπορώ να πω...Και μια μουσική αγαπημένη που θα μας κάνει πάντα να δυναμώνουμε την ένταση. Παντού...
Το άβατο της ψυχής μου ακούμπησες με τα ακροδάχτυλά σου
και έκανες τη ζωή μου ένα χορό ατελείωτο πάνω στη θάλασσα,
στη μελωδία μιας καταιγίδας που τα πάντα ξεπλένει.
Αγαπημένε μου.
ΠΗΓΗ:
http://tradescadia.blogspot.com/2008/04/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου