Στις 10.4.2008, στο blog “ Προσοχή δαγκώνει! (Peslac)” διαβάσαμε αυτό:
Άνθρωποι – Μηχανές
Πόσοι άνθρωποι έχουν μείνει πια; Άνθρωποι από τους γνήσιους, τους αυθεντικούς. Αυτούς που έχουν την εμφάνιση και την όψη του ανθρώπου και στο εξωτερικό, αλλά και στο εσωτερικό τους. Αυτοί που έχουν ακόμα καρδιά και μυαλό και αισθήματα και συνείδηση...
Πόσοι τέτοιοι έχουν μείνει, άραγε; Άνθρωποι αυθεντικοί;
Περπατώ στο δρόμο και σας βλέπω να κινείστε όλοι γύρω μου. Άνθρωποι στην όψη, αλλά ανθρωποειδή μέσα σας... Μηχανές κρύες και σκληρές. Πόσο εύκολα ξεγελάτε ο ένας τον άλλο με το πλαστό χαμόγελό σας, με τις χιλιοχρησιμοποιημένες φράσεις. Μα δεν ξεγελάτε εμένα, άνθρωποι-μηχανές. Κάθε φορά που μου χαμογελάτε, το καλογυαλισμένο σας χαμόγελο μυρίζει επιτήδευση και δημόσιες σχέσεις. Η χειραψία σας, κρύα σαν το μέταλλο, ένα τυπικό ανεβοκατέβασμα σαν από κίνηση μοχλού. Οι λέξεις σας καλά διαλεγμένες, απρόσωπες, τυπικές, γενικές...
Περπατώ και φοβάμαι να σας αντικρίσω... Παντού γύρω μου βλέπω ανθρώπους-μηχανές. Που στη θέση της καρδιάς έχουν βάλει ένα κομπιουτεράκι που όλο λογαριάζει... "Πόσα θα βγάλω από κείνο, τι θα κερδίσω από τ' άλλο;" Και όλο λογαριάζει τακα-τακ το κομπιουτεράκι κι εσείς νομίζετε ότι είναι ο χτύπος της καρδιάς σας. Αλλά την έχετε βγάλει και πουλήσει από καιρό, κάτι έπιασε κι εκείνη...
Και αντί για μυαλό, δεν έχετε παρά ένα κουτί που όλο το γεμίζετε με τα δικά σας πράγματα κι όλο αυτά σκέφτεστε και συλλογιέστε... Ένα κουτί γεμάτο με φωτογραφίες σας, για να μη χάσετε τον σκοπό της ύπαρξής σας, άνθρωποι-μηχανές. Τίποτε άλλο, εξωτερικό, δεν χωράει στο κουτί αυτό, μόνο αν σας ικανοποιεί και σας συμφέρει...
Και η γλώσσα σας μιλάει τυπικά και αδιάφορα και μόνο μία λέξη έχει πάνω της γραμμένη, το "συμφέρον"... Και τα μάτια σας, άδεια και άψυχα σαν γλόμποι θαμποί, φωτίζονται μόνο όταν αντικρίζουν το είδωλό σας στις τζαμαρίες... Τα χέρια σας, αρπακτικές δαγκάνες, μηχανικοί βραχίονες που σφίγγουν με δύναμη αυτό που θέλουν και δεν το αφήνουν αν δεν το κερδίσουν. Κι αν δεν μπορέσουν να το τραβήξουν μαζί τους, τότε το συνθλίβουν με μανία για να μην το πιάσει άλλο χέρι, αληθινό χέρι.
Είστε παντού γύρω μου, άνθρωποι-μηχανές κι όλο τρομάζω... Τρομάζω γιατί σπάνια πια βλέπω ανάμεσά σας έναν άνθρωπο αυθεντικό! Έναν άνθρωπο που η χειραψία του θα με ζεστάνει και που το πρόσωπό του ξέρει να σχηματίσει το χαμόγελο. Έναν άνθρωπο που τα μάτια του λάμπουν συνεχώς και ο χτύπος στο στήθος του δεν είναι από κομπιουτεράκι...
Κι όλο περπατώ γρήγορα, αποφεύγοντας τα βλέμματα. Φοβάμαι μήπως με κοιτάξουν στα μάτια οι άνθρωποι-μηχανές... Και τους δώσω κι εγώ το ίδιο, πλαστό χαμόγελο και τις ίδιες τυπικές λέξεις και καταλάβω ότι είμαι κι εγώ ένας άνθρωπος-μηχανή... Ότι έχω γίνει σαν κι εκείνους... Και περπατώ γρήγορα, με το βλέμμα σκυφτό και το τακα-τακ στο στήθος να μεγαλώνει κι αναρωτιέμαι... Είναι καρδιά αυτό που ακούω, άραγε, ή μήπως έχω κι εγώ ένα κομπιουτεράκι;
Και σκέφτομαι τους ανθρώπους γύρω μου, τους αυθεντικούς, που όλο και λιγοστεύουν σαν κάποια αόρατα χέρια να τους αρπάζουν και να τους μετατρέπουν αργά αργά σε ανθρώπους-μηχανές...
Και τότε σκέφτομαι: "Μακάρι να πεθάνω άνθρωπος, Θεέ μου -κι όχι Μηχανή!"...
ΠΗΓΗ:
http://peslac.pblogs.gr/2008/04/anthrwpoi-mhhanes.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου