«Σκέψεις προς τον άνωθεν ηλεκτρολόγο» [Από το blog “Καρπουζένια (Karpouzi)”]

Στις 27.5.2008, στο blog “Καρπουζένια (Karpouzi)” διαβάσαμε αυτό:

Σκέψεις προς τον άνωθεν ηλεκτρολόγο

Όπως σε κάθε ηλεκτρολογικό πίνακα, έτσι και σ’ αυτόν της ζωής, οι ασφάλειες υπάρχουν για να προστατεύουν το κύκλωμα από την υπερένταση.

Όταν προσγειωνόμαστε στα δύσκολα, όταν το κύκλωμα υπερφορτώνεται ή είναι έτοιμο να βραχυκυκλώσει, όταν η ζωή μας υπερχειλίζει επικίνδυνα από σκέψεις, συναισθήματα, κούραση ή πίκρα, μια μαγική ασφάλεια «πέφτει». Κάτι σαν καμπανάκι κινδύνου που χτυπά πριν crashάρει το σύστημα, για να δηλώσει ότι ο οργανισμός μας είναι ανήμπορος να λειτουργήσει όπως πρέπει και μπορεί. Πως το κορμί έχει κουραστεί ή πως το μυαλό έχει επικίνδυνα μπλοκάρει.

Βιαστικά συνήθως, μπαλώνουμε τα αίτια και συνεχίζουμε από εκεί που είχαμε μείνει, σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Κοιτάμε λίγο γύρω μας, απομακρυνόμαστε από μερικούς ανθρώπους, προσεγγίζουμε άλλους, ξεκουραζόμαστε, χαλαρώνουμε. Άλλοτε πίνουμε και ξεχνάμε, άλλοτε πάμε διακοπές και ξεχνάμε. Κυρίως όμως ξεχνάμε. Σηκώνουμε περήφανα την ασφάλεια και το κύκλωμα συνεχίζει να λειτουργεί, ίσως και χωρίς πρόβλημα για κάμποσο καιρό ακόμη.

Με το πέρασμα του χρόνου όμως, τα ανοιχτά μας «θεματάκια» συσσωρεύονται και το πρόβλημα γίνεται πιο επικίνδυνο. Αρχίζουμε να χάνουμε τον εαυτό μας, να αναρωτιόμαστε ποιοί είμαστε, πού πάμε, τι θέλουμε, πόσο αντέχουμε. Είναι εκείνες οι ώρες που νιώθουμε πως πρέπει να κάνουμε ξεκαθαρίσματα κυρίως εσωτερικά, και μετά στα απ’ έξω μας. Να απαντήσουμε σε ερωτηματικά καθολικά, να βρεθούμε αντιμέτωποι με διλήμματα υποθετικά, να βρούμε το λόγο της ύπαρξης μας, τα όρια μας, τα περιθώρια συμβιβασμού μας. Είναι οι ώρες που θέλουμε απλά να το σκάσουμε από τη ζωή μας. Οι ασφάλειες δεν πέφτουν τότε, όχι. Ύπουλος ο δρόμος της εσωτερικής αναζήτησης. Τότε όμως, τι;

Στον ηλεκτρολογικό πίνακα της ζωής, υπάρχει πάντα και ένα ρελέ διαφυγής. Ένας διακόπτης μικρός, καλά κρυμμένος, που από κάτω έχει την ετικέτα ΑΥΤΟΣΥΝΤΗΡΗΣΗ. Μόλις πιάσουμε πάτο, αυτός μαγικά «πέφτει» και οι συναγερμοί του μυαλού φωνάζουν «DEFCON 5». Συναγερμοί παντού και το κορμί παράξενα εξασθενημένο. Τότε οι δρόμοι δεν είναι πολλοί. Είναι ένας και είναι μόνο προς τα πάνω. Είναι η ώρα που προσεκτικά πρέπει να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και πραγματικά να ασχοληθούμε με το προβληματικό μας κύκλωμα. Να το ελέγξουμε συθέμελα, να το επιδιορθώσουμε και γρήγορα γρήγορα να ξεκινήσουμε την ανοδική μας πορεία.

Σοφά και ταιριασμένα όλα στον ηλεκτρολογικό πίνακα της ζωής. Ένα παραπονάκι έχω μόνο για τον αγαπημένο άνωθεν σχεδιαστή.

Στο κύκλωμα, μήπως θα μπορούσαμε εκεί δίπλα να προσθέσουμε κι έναν ροοστάτη μαζοχισμού; Ένα μαγικό συρόμενο κουμπάκι, που να μας επιτρέπει να χαμηλώνουμε λίγο την ένταση του πόνου από τα ίδια και επαναλαμβανόμενα λάθη μας και να ξεκουράζουμε λίγο παραπάνω τη ψυχή μας; Λίγο, έτσι για να προλαβαίνουμε να γλείφουμε τις πληγές μας ανάμεσα σε κάθε επιλογή αυτομαστιγώματος, να χωνεύουμε τα γενόμενα και ξανά να τραβάμε ακμαίοι προς τα ίδια ή νέα λάθη;

ΠΗΓΗ:

http://tokarpouzi.blogspot.com/2008/05/blog-post_27.html