Στις 23.4.2008, στο blog Synαισθήσεις (Synas) διαβάσαμε (και μην σας "αποπροσανατολίζει" ο φαινομενικά ανεπίκαιρος τίτλος) αυτό:
Νοιώθω την έφηβη να φεύγει. Έκατσε εξάλλου τόσον πολύ καιρό…
Νόμιζα, πως την θαύμαζα, πως την ήθελα να παραμείνει αθάνατη.
Άξαφνα μοιάζει όμως τόσο χλωμή… τόσο άξεστη… τόσο ξεπερασμένη…
Νεότης… αυτή η αμετανόητη φάση ζωής...
Γαντζωμένοι μονάχα νοητικά στην ιδέα της προσωπικής αλλαγής,
το μόνο που επιζητούμε είναι να μείνουμε για πάντα ίδιοι… νέοι…
Και να έχουμε όνειρα…
Όνειρα μακρινά και άπιαστα που κάποτε ο άπλετος χρόνος θα πραγματοποιήσει για ‘μάς.
Ο χρόνος…
Ο χρόνος, που απλά έρχεται, διέρχεται και παρέρχεται.
Ο χρόνος που δεν χαρίζει τίποτα πέρα από τη λήθη, την επούλωση
ή -αν συνεργαστούμε μαζί του- την αποδοχή.
Ο χρόνος που πάνω απ’ όλα δεν μας χαρίζεται… Κοροϊδεύουμε, πως τάχα τον κουμαντάρουμε.
Ο χρόνος όμως μας θλίβει… Μας θλίβει και μας καταθλίβει.
Γιατί του αντιστεκόμαστε.
Γιατί θέλουμε να τον κρατάμε όμηρο στη φυλακή των ονείρων μας.
Πλάι στο κουφάρι μίας νεότητας που εκπνέει αυθωρεί και παραχρήμα και
στο όνομα μίας αλλαγής που μόνον κατ’ όνομα επιθυμούμε.
Το μόνον που πραγματικά επιθυμούμε να αλλάξουμε είναι τα έξω μας:
να τα ταιριάξουμε με εκείνα τα παλιά, τα παθιασμένα όνειρα της εφηβείας…
Στην ουσία δηλαδή… ούτε όνειρα δεν αλλάζουμε…
Καλή Ανάσταση!
ΠΗΓΗ:
http://synas2006.blogspot.com/2008/04/blog-post_23.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου