«Αφιερωμένο εξαιρετικά σε πολλούς bloggers» [Από το blog “Η ζωή είναι ωραία”]

Στις 27.5.2008, στο blog “Η ζωή είναι ωραία (Ανάταση)”, της “Σοφίας Κου”, διαβάσαμε αυτό:

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε πολλούς bloggers

Και βρίσκομαι μπροστά στο κείμενο που σε λίγο θα αναρτήσω στο μπλογκ μου. Δηλαδή είμαι μπροστά σε ο , τι θεωρώ ότι πρέπει να εκφράσω σήμερα, τούτη τη στιγμή.

Ή σε ο, τι ξεχειλίζει από μέσα μου, που το ελέγχω λιγότερο.

Χαρούμενο ή λυπηρό, αισιόδοξο ή τρομαχτικό...

Και τούτο, μέσα απ' τη διαδικασία της ανάρτησης θα το κοινωνήσω ταυτόχρονα σε πολλούς άλλους. Χωρίς να χρειάζεται να μετακινηθούν από εκεί που βρίσκονται, χωρίς να 'ναι προετοιμασμένοι για κάτι...

Λυγίζουν τα πόδια μου και μόνο στη σκέψη...

Αυτής της δύναμης, αυτού του δικαιώματος..

Και καλούμαι να σεβαστώ τη διάθεσή μου, δηλαδή να την αναδείξω. Αλλά να σεβαστώ και την άγνωστη διάθεση του άγνωστου αναγνώστη. Του άγνωστου όχι με την έννοια ότι δεν τον γνωρίζω.

Τον γνωρίζω, γιατί όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Αφού το χουμε επιλέξει.

Κοντινές πτυχές του εαυτού μας έχουμε διαλέξει να παρακολουθούμε στο διαδίκτυο.

Πτυχές που θέλουμε να ερευνήσουμε, να παινέψουμε, να ενισχύσουμε, να ξεκαθαρίσουμε, να ξεμπροστιάσουμε γιατί μας πονούν, μας θίγουν, μας φρενάρουν. Γιατί ήρθε η ώρα τους. Η καλή τους η ώρα...

Αυτό που δεν ξέρω είναι το πού βρίσκεται ο άλλος τώρα. Τις συνθήκες του τώρα του. Κι είναι τόσο σημαντικό. Τόσο καθοριστικό. Μόνο να ευχηθώ μου μένει. Και να ρισκάρω..

Το κείμενό μου στο μπλογκ είναι ο, τι πιο αληθινό μου συμβαίνει τώρα.

Ό, τι πιο δυνατό. Γιατί πού αλλού υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη από τούτη τη στιγμή; Πού αλλού τόση μαζεμένη αλήθεια; Τόση φρεσκάδα σ' αυτό που νιώθω τώρα;

Πού αλλού τόσο ρίγος, τόση επίδραση στο σώμα, τόσοι αυθεντικοί σπασμοί σε μια κυοφορία από όπου θα προβάλλει γυμνή η ψυχή μου η ΤΩΡΙΝΗ;

Γι' αυτό λοιπόν, το κείμενο του μπλογκ, πριν απ' όλα το αγκαλιάζω (κι ας μην το συνειδητοποιώ, κι ας φαίνεται υπερβολικό). Το ζεσταίνω μες στα χέρια μου, πριν το αφήσω να φύγει σαν ένα περιστέρι.

Όποια και να ναι η αιτία που το ετοίμασα...

Που θα περάσει χρόνος να την μάθω...

Όσο και βιαστικό, και πρόχειρο να το θεωρώ. Αυτό είναι. Γιατί αυτή είμαι εκείνη τη στιγμή. Κι ο Θεός με σέβεται και με περιμένει γι αυτό που είμαι. Όχι γι αυτό που θέλω να δείχνω.

Κι όμως μέσα σε τούτο υπάρχει (σπερματικά) εκείνο που θέλω να φτάσω. Εκείνο που θέλω να δω. Ξύνω λίγο και κρυφοκοιτάω, τι αχνοφαίνεται...

Είμαι το παιδί και η μάνα συγχρόνως. Το παιδί, γιατί μόλις τώρα το γραπτό μού αποκαλύπτει ποια είμαι, τι αισθάνομαι, τι πραγματικά επιθυμώ: αναδύονται, οι όποιες διαθέσεις μου, οι εκκρεμότητές μου, οι ενοχές, οι άμυνες, οι αδικίες απέναντί σε μένα... Οι ατιμίες!

Γι' αυτό είμαι ΚΑΙ η μάνα. Που θα με παρηγορήσω για την όποια αδυναμία μου, ανεπάρκειά μου,που θα με ενθαρρύνω να συνεχίσω…

Πιστεύω, ότι από τα ίδια περνάει και ο ηθοποιός στη σκηνή του θεάτρου, ο χορευτής, ο οποιοσδήποτε ενσαρκώνει κάποιον, κάτι στη σκηνή... της ζωής...

Άρα; Ποιος εξαιρείται;...

(Συνεχίζεται ...δυναμικά: Δηλαδή σε ένα προσεχές ΤΩΡΑ!)

ΠΗΓΗ:

http://anatash.pblogs.gr/2008/05/afierwmeno-exairetika-se-polloys-bloggers.html