Στις 23.4.2008, στο blog “Καρπουζένια (Karpouzi)” διαβάσαμε αυτό:
Μονολογώντας πίσω από την πλάτη σου, ω βασιλεύ
Πλάνεψέ με...
κι όταν τα βράδια παραληρώ στην αγκαλιά σου στα δυο σου μάτια να ξεχνώ τα βλέμματα των άλλων. Και το πρωί, να τα θυμάμαι και να θέλω πάλι να σου λέω καλημέρα.
Παράσυρέ με...
για κάθε σου φιλί στο στόμα ας πρέπει να σωπαίνω, αν λίγα λόγια παραπάνω ειπωθούν, εγώ θα πληγωθώ. Μα το κορμί μου ταγμένο να επουλώνεται σε ένα δικό σου χάδι.
Τύφλωσέ με...
και η φλόγα του κεριού που χάσκει οκνηρά μες στο σκοτάδι στα ποθημένα άλλων εποχών κάνει τα μάτια να πονάνε. Μα το σήμερα, το αύριο δεν μπορεί να καταπίνει κι ας το κάνει.
Μέθυσέ με...
δεν κάνω πίσω, δεν μπορώ, δεν αντιστέκομαι κι αν σε μοιράζομαι, να ανασταίνομαι και να πεθαίνω θέλω μόνο. Κι ας επιμένω να προσβλέπω σε ονειρεμένους κόσμους, δικούς μου τάχα.
Κράτησέ με...
και ψιθυριστά τραγούδα μου τα λόγια των ύπουλων σειρήνων που οι εραστές κάποιας ταινίας έχουν μάθει απ’ έξω ν’ απαγγέλουν. Μα δεν πειράζει, αν η σκηνοθεσία είναι προσεγμένη κι από σένα.
Ταξίδεψέ με...
στη δοκό του αβέβαιου θανάτου περπατώντας ίσως πέσω, μα υμνώ τον έρωτα των όσων ζω και αύριο ίσως δεν ζουν μαζί μου. Σε ένα ρέκβιεμ ερωτοτροπώ πρωτόγονο, πρωτόγνωρο απ’ όλα τ’ άλλα.
Μηδένισέ με...
κι ας χαθείς κι εσύ όταν τα λόγια αυτά σβηστούν από την πλήξη, όταν καούν τα θέλω, τα γιατί, τα δεν μπορώ και τα ημίμετρα. Ίσως πάλι, να δεις στο παραμύθι το είναι μου να ανατέλλει στη μορφή σου.
Ανέβασέ με...
κι ασφάλισέ με πιο ψηλά, ανάμεσα στο πάθος των φιλιών σου κι ας κυνηγάω τα ρίγη που αλλοιώνουν την κοριτσίστικη μορφή μου. Στην πτώση επάνω, εγώ θα σε κρατήσω στης ψυχής μου την απρόσμενη οδύνη.
Ω Βασιλεύ, μονολογώντας πίσω από την πλάτη σου, όλα μοιάζουν ήδη ειπωμένα…
ΠΗΓΗ:
http://tokarpouzi.blogspot.com/2008/04/blog-post_23.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου