Την 28.4.2008, στο blog “Luogo interno” διαβάσαμε αυτό:
Άνωση
θυμίζουνε οι μέρες μου,
έτσι ως περνούν βαδίζοντας η μια πίσω απ’ την άλλη,
σμήνος πουλιών που αποδημούν
από ένστικτο ,θαρρείς, ή από ανάγκη
γυρεύοντας αλλού το ακμάζον έαρ…
κι εγώ σαν θεατής
ή σαν μαθητευόμενος ακόμη οιωνοσκόπος
ν’ ακολουθώ μια τα δεξιά,
μια τα ζερβά πετάγματά τους
με την κρυφήν επιθυμία στο στήθος
να προπορευτώ –οποία αλαζονεία!-
του παρόντος μου….
κι είναι φορές που καταφέρνω να αφεθώ
στα στιβαρά μπράτσα της φαντασίας
-της μόνης ικανής να μεταβάλλει
τη μονιμότητα της θέας των ματιών μου-
τόσο που να μπορώ ακόμη και μέσα από τούτο το δωμάτιο
με τα απαράλλαχτα έπιπλα
και τις φωτογραφίες των νεκρών
που επαιτούν ανάμνηση
σε θλιβερή παράταξη τριγύρω,
να ατενίζω τη γαλάζια θάλασσα…
και τόσο η ψευδαίσθησή μου
μοιάζει ,φορές, αληθινή
που νιώθω ελαφρύς πολύ, σχεδόν αιθέριος
να επιπλέω, να αναπνέω, να σώζομαι
ωθούμενος θαρρείς στην επιφάνεια
απ’ τη μυστήρια άνωση της ποιήσεως
Β' έπαινος στον ποιητικό διαγωνισμό του δήμου Ηρακλείου Κρήτης...
ΠΗΓΗ:
http://luogointerno.blogspot.com/2008/04/blog-post_28.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου