Στις 15.5.2008, στο blog “Η ζωή είναι ωραία (Ανάταση)”, της “Σοφίας Κου”, διαβάσαμε αυτό:
Πάρε χρόνο να διαβάσεις ποιος είσαι…
Σταματήστε ζωγράφοι, μουσουργοί, ποιητές, λογοτέχνες, γλύπτες, ηθοποιοί, φωτογράφοι, και κάθε είδους καλλιτέχνες!
Ο κόσμος δεν έχει πια χρόνο να δει άλλα έργα σας!
Πού να προλάβει να πρωτοπάει; Τι να πρωτοδεί, πόσο άλλο να περιφέρεται σε χώρους τέχνης, να βλέπει, να κρίνει, να ταΐζει τις αισθήσεις του;
Σε ποια αποθήκη να τα βάλει όλα τούτα;
Ο κόσμος δεν έχει χρόνο!
Χρειάζεται χρόνο για να δει τον εαυτό του, επιτέλους!
ΑΥΤΟ το έργο Τέχνης θέλει να απολαύσει, να γευτεί, να το αφήσει να του μιλήσει, να τον συγκινήσει, να τον συνεπάρει, και σε κάποιο «παραπέρα» να τον πάει!!
Στον τόπο των δικών του δυνατοτήτων. Στον τόπο που θα αφουγκραστεί τον δικό του καλλιτέχνη, που θα ψηλαφίσει το δικό του δημιούργημα, κάτω απ’ το βλέμμα του Δημιουργού του...
Στο άβατο εργαστήρι του, όπου
με τα δικά του χέρια θα σμιλέψει το δικό του γλυπτό,
θα ομορφύνει τις ρίμες των σκέψεών του,
θα κοσμήσει με αληθινά επίθετα τα συναισθήματά του,
θα διορθώσει τις φάλτσες νότες των επιθυμιών του,
θα αυτοσχεδιάσει τη λύτρωσή του!!!
Και, κάτω από την ανάρτηση αυτή, διαβάσαμε το ακόλουθο σχόλιο:
Ζωή σαν φτερούγισμα πουλιού
Ευφρανθείημεν ανθ'ων ημερών εταπείνωσας ημάς
Ζωή απαλή, κεκρυμμένη
Ζωή της αφάνειας,της ησυχίας
Σαν το γλυκοφύσημα του ανέμου
Ζωή που τας έξω νεκροί
Και τα έσω εγείρει αισθήσεις
Ζωή εν τω κρυπτώ
Εν πλήρη αφανεία-εν ησυχία
Ζωή που προσδοκά την ανάστασή της
-Τάχα δεν την μπορεί η των πάντων Ανάσταση;-
Ζωή που χρωστά στο Ρόδον το Αμάραντον
Ζωή η τα πάντα υπομένουσα
Ζωή η εκ πάντων απέχουσα
Και προπάντων του ελιτισμού
Ζωή χωρίς λογική
Ζωή του θαύματος, του υπέρλογου
Ζωή στα φτερά του Ταξιάρχη
Ζωή αναπαυόμενη στα φτερά του Θεού
Ζωή νηπίου σιγουρεμένου
Ζωή μωρού που δεν μεριμνά
Ζωή που αρχίζει με απορία
Ζωή ως φως εκ του μηδενός
Ως μηδέν έχουσα και πάντα κατέχουσα
ΠΗΓΗ:
http://anatash.pblogs.gr/2008/05/pare-hrono-na-thaymaseis-poios-eisai-.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου