Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008

«Ποιος διάολο;» [Από το blog “Synαισθήσεις (Synas)”]


Στις 11.4.2008, στο blog Synαισθήσεις (Synas) διαβάσαμε αυτό:


Ποιος διάολο;


Το σώμα μας είναι δικό μας. Όσο δικό μας είναι το μυαλό μας, όσο δική μας είναι και η ψυχή μας. Όλοι κοιτάμε να το έχουμε υγιές και όμορφο… και όλοι διατεινόμαστε πως το σεβόμαστε. Όμως η ευχαρίστησή του θεωρείται πράγμα κακό.

Το μυαλό έχει το δικαίωμα να φχαριστιέται το καινούριο, τη γνώση, να ικανοποιεί την περιέργειά του, να ερευνά και να μαθαίνει. Η ψυχή να μεθάει με την τέχνη και να πλημμυρίζει από αγαλλίαση και συναισθήματα όλο πάθος. Το κορμί όμως όχι.

Με χίλια ζόρια έχουμε καταφέρει να μπορούμε να του δίνουμε κάποια χαρά πότε-πότε, χωρίς να νοιώθουμε ενοχές. Αλλά σε γενικές γραμμές… Ντρεπόμαστε… ντρεπόμαστε βαθιά.

Μια φίλη μου νοιώθει άσχημα, ακόμα και που βλέπει όνειρα ερωτικά. Η πορνογραφία και τα βοηθήματα θεωρούνται στα όρια της διαστροφής… Πολλοί χωρίζουν άμα πιάσουν το σύντροφό τους να αυτοϊκανοποιείται μπροστά σε μια τηλεόραση.

Μην πάμε σε «παρεκκλίσεις»… Ακόμα κι αυτοί οι «φιλελεύθεροι» (με τον ευρύτερο όρο της λέξης και όχι με τον άλλο, τον καινούριο) τις αντιμετωπίζουν με political correctness… τύπου «Δεν πρέπει να σχολιάζεις τον ανάπηρο…»

Οι περισσότεροι απλώς ντρέπονται να αναφερθούν σ’ αυτά τα θέματα. Ντρέπονται και να τα ακούν. Ντρέπονται και να τα σκεφθούν… Ακόμα κι οι κολλητοί τα συζητούν με μια αίσθηση παραπτώματος να αιωρείται στο δωμάτιο και στην ψυχή τους. Και αν τα καλοσκεφθούν, έχουν έτοιμη μέσα τους μια μομφή για τον φίλο… μην πούμε για την φίλη και μπούμε σε άλλα χωράφια…

Το να κάνεις έρωτα θεωρείται στην ουσία ανήθικο… πλην με τον έναν και μοναδικό σύντροφο που έχεις επιλέξει και συστήσει επισήμως στην κοινωνία. Και με τον έναν και μοναδικό τρόπο που σου έχει επιλέξει και συστήσει η κοινωνία. Κι αυτό στα κρυφά… μην τυχόν και μας ακούσει η μαμά, τα παιδιά, οι δίπλα…

Και οι κρεβατοκάμαρες των ρομαντικών ζευγαριών γεμίζουν ψιθύρους: «Όχι, αγάπη μου… Μα τι λες; Τι είναι αυτά που μου ζητάς; Προς Θεού… Ανώμαλοι είμαστε;» Ψιθύρους που αργά ή γρήγορα σωπαίνουν… που πνίγονται μέσα στα «νορμάλ» ροχαλητά.

Και τα κρεβάτια της «αμαρτίας» ήταν, είναι και θα είναι πάντα γεμάτα… εκεί όπου όλα επιτρέπονται… Και που όλα όμως με κάποιον τρόπο πληρώνονται… Και πάντα οι παραπιεσμένοι θα καταφεύγουν ακόμα και στο βιασμό ή το φόνο για να πληρώσουν μέσα τους τη στέρηση.

Ποιος κατέστησε το σώμα μας αμαρτωλό;

Ποιος διάολο(!) το διαχώρισε από τον υπόλοιπο εαυτό μας;


ΠΗΓΗ:

http://synas2006.blogspot.com/2008/04/blog-post_11.html


Δεν υπάρχουν σχόλια: