Στις 5.7.2009, στο blog “Rodia Mixer”, διαβάσαμε αυτό:
Μικρό κομμάτι από διάλογο διαρκείας πολλών χρόνων
Η- Βλεπεις, οταν γεννηθει κανενας, τα ξερει ολα !!! κι αυτα που δεν ξερει κι αυτα που αγνoει. Μετα, σιγα σιγα μαθαινοντας ειναι που χανει το φως του και στραβωνεται.
Ρ- Και βέβαια συμφωνώ! Ταιριάζει απολύτως με τη.. θεωρία μου περί ΕΙΚΟΝΩΝ.. καιρός είναι να την αναπτύξω λιγουλάκι:
Πριν απ' όλα λοιπόν.. το ΧΑΟΣ.. το μεγάλο απέραντο ΤΙΠΟΤΑ! Μέσα στο χάος υπάρχει (χαοτικά!) μια συλλογική συνείδηση.. Απο τη συνείδηση αυτή παίρνει ο άνθρωπος με τη γέννησή του ένα μικρό κομματάκι. Απο εκεί και μετά αρχίζει το μαρτύριό του. Ολοι βάζουν τα δυνατά τους να του μεταδώσουν τις ΕΙΚΟΝΕΣ τους, να τον ΔΙΔΑΞΟΥΝ τι είναι το κάθε τι.. πράγματα, συναισθήματα, κλπ κλπ. Ο καημενούλης ο ανθρωπάκος, ρουφάει σα σφουγγάρι τα διδάγματα.. "μαθαίνει" π.χ. τι είναι (τι σημαίνει) τραπέζι. Αν δεν το είχε μάθει.. το τραπέζι, απλά, ΔΕ ΘΑ ΥΠΗΡΧΕ (για κείνον) !!! (το τραπέζι είναι ένα απλοϊκό δείγμα.. όπου "τραπέζι" μπορείς να βάλεις ό,τι θέλεις: ειρήνη, πόλεμος, αγάπη, παιδεία, κλάμμα, δυστυχία, ευτυχία, λουλούδι, άρωμα, φίλος, κλπ κλπ)
Διδάσκεται ένα σωρό καταναγκασμούς και βαρετά (το λιγώτερο) πράγματα.. που.. τάχα.. θα του χρησιμέψουν στη ζωούλα του.. Διδάσκεται -απο τους προγόνους- τις ΕΙΚΟΝΕΣ των πραγμάτων (υλικών και άϋλων) και, με τη σειρά του, τις μεταδίδει στους επιγόνους. Παραθέτω ένα μικρό κείμενο
ψευδαισθήσεις ελευθερίας...
..και όχι μόνο. Ζούμε την ψευδαίσθηση. Σ' ένα κόσμο πλασματικό, μακριά και έξω απο το μεγάλο ΤΙΠΟΤΑ. Οχι αυτό το μικρό "τίποτα", "δεν τρέχει τίποτα", "είμαι ενα τίποτα", κλπ κλπ
Το ΤΙΠΟΤΑ που σημαίνει ΚΕΝΟ. Απόλυτο συνειδησιακό κενό. Αν εμείς δε δωσουμε χρώμα και ήχο και εικόνα σ' αυτό, παραμένει ΤΙΠΟΤΑ. Ο κόσμος μας είναι το δικό μας δημιούργημα. Ζούμε μέσα στις εικόνες μας και μέσω των εικόνων μας. Αν δεν παραλάβουμε εικόνες δε θα τις μεταφέρουμε κιόλας...
Φαντάσου έναν άνθρωπο που μεγαλώνει μακριά απο τον πολιτισμένο κόσμο μας, σ' ένα ιδεατό χώρο, κάπου στο διάστημα -μη ρωτήσεις πως αναπνέει, "φαντάσου" λέω.Αν δεν υπήρχαν εικόνες να παραλάβει, ποιές εικόνες θα σχημάτιζε; Τι θα ήταν ο δικός του κόσμος; Θα ήταν κάτι περισσότερο π.χ. απο μια αμοιβάδα; Με τι είδους ερεθίσματα θα "ανέπτυσσε" μνήμη και κρίση;
Αυτά τα ολίγα για την ώρα... Μη φοβάσαι για μένα βρε! και τα καλά καλά.. και τα.. κακά.. καλά καμωμένα!
[………………………..]
ΠΗΓΗ:
http://rodiat7.blogspot.com/2009/07/blog-post_04.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου