Στις 5.7.2009, στο blog “Locus Publicus Editorium”, διαβάσαμε αυτό:
On the road…
Τα πρώτα χρόνια, το πήγαινε-έλα ήταν εύκολο. Καβάλαγες ένα αεροπλάνο και πήγαινες. Χωρίς πολλούς συναισθηματισμούς, με σίγουρες προοπτικές πως όλα πίσω ήταν και θα παρέμεναν καλά και σταθερά. Οι άνθρωποι θα ήταν πάντα εκεί να σε περιμένουν. Οι φίλοι θα σε καλούσαν πάντα για φαγητό και βόλτες, η γειτονιά θα μύριζε όπως παλιά, τα σπίτια το ίδιο ασβεστωμένα όπως πάντα. Η συκιά θα έκανε πάντα εκείνα τα υπέροχα σύκα του καλοκαιριού, η μουριά θα βάραινε με τους καρπούς της, οι συγγενείς θα ήταν πάντα στο χωριό, έτοιμοι με τις ιστορίες της σοδιάς, του κρασιού, το φετινό τους λάδι. Ο πατέρας θα κλάδευε την υπέροχη κλιματαριά. Και όλοι θα ήσαν υγιείς.
Ηταν κι οι ερωτήσεις εύκολες. Εύκολα τα φιλιά, οι συζητήσεις, ακόμα και οι αποχαιρετισμοί. Τίποτα δεν βάραινε πολύ, τα μηνύματα απλά, πολλοί γάμοι, πολλά βαφτίσια και ελάχιστοι θάνατοι. Ολοι τους μακρινοί και ξένοι. "Αντε παιδί μου στο καλό, και μην ξεχνάς τον τόπο σου..." Κι ήταν ο τόπος αυτός ένα τρομερό καταφύγιο της καρδιάς, απάγιο για κάθε κακή σκέψη και σκοτούρα. Γιατί εκεί, όλα ήταν καλά. Και όλοι υγιείς...
Μα ο καιρός τα αλέθει όλα, χτίζει η απόσταση εμπόδια και τοίχους αόρατους, οι νοσταλγίες γίνονται πρώτα ρεαλισμοί και μετά περίεργες φοβίες, το αυτονόητο γίνεται παράδοξο, ο ενθουσιασμός αλλάζει σε φόβο αλλόκοτο και χτύπους της καρδιάς. Κάπου στο μυαλό, ηλεκτρίζονται κάποτε οι συνειρμοί αρνητικά, και νοιώθεις να σε καθηλώνουν σε σκέψεις βαριές και θλιβερές. Λιγόστεψαν οι σοδιές, λιγόστεψαν οι ελπίδες, λιγοστεύουν κι οι άνθρωποι. Τι θα δώ, τί θα αντικρύσω...
ΠΗΓΗ:
http://locus-editorium.blogspot.com/2009/07/on-road.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου