Στις 4.7.2009, στο blog “ANemos” διαβάσαμε αυτό:
Κβαντοέλληνες
Σκόρπιες σημειώσεις. Σκόρπια post. Σκόρπια tweet. Σκόρπιες συζητήσεις. Σκόρπιες λέξεις για έναν κόσμο που μοιάζει να σκορπίζεται στα εξ ων συνετέθη.
Χαζεύω από το παράθυρο του τραίνου μια Ελλάδα που ελάχιστη σχέση έχει με την Ελλάδα που περιγράφουν στις ειδήσεις, στις πρωινές εκπομπές και στα «μεσημεριανάδικα». Μεγάλες εκτάσεις οπου δεν «πιάνει» ούτε το κινητό ούτε το ραδιόφωνο. Ελπίζω ούτε και η τηλεόραση. Ένα παράλληλο σύμπαν μακριά από την εικονική μας πραγματικότητα. Μια Ελλάδα που αντιστέκεται και επιμένει χωρίς να κάνει τίποτα γιατί είναι απλώς ένα τοπίο. Ή τουλάχιστον εμείς έτσι την αντιλαμβανόμαστε. Μια Ελλάδα που απέχει έτη φωτός από την «άλλη Ελλάδα», την Κβαντελλάδα*.
Γι αυτή την Ελλάδα, εκεί, έξω από το παράθυρο του τραίνου, η Κβαντελλάδα απλώς δεν υπάρχει. Ισως μόνο ως μια φευγαλέα υποψία πως κάπου άλλου, σε μια άλλη διάσταση υπάρχει κάτι που μοιάζει με ζωή. Μια περίεργη μορφή ζωής που ίσως αναπνέει άζωτο και τρέφεται με μεθάνιο.
Ως γνήσιο δείγμα αυτής της μορφής ζωής, αυτού του γένους, αισθάνομαι σαν ολόγραμμα που διασχίζει τον Θεσσαλικό κάμπο και σκαρφαλώνει στον Μπράλο. Σκέφτομαι ή εν πάσει περιπτώσει, κάποια σκεπτομορφή προβάλλεται σε μια εσωτερική μου οθόνη και δείχνει αυτόν τον τόπο «εκεί έξω» να σκοτεινιάζει εντελώς τη νύχτα όταν ο δικός μου τόπος καταυγάζει από το ενέσπερο φως της τηλεόρασης. Αναρωτιέμαι τι από τα δύο είναι πραγματικό. Η ζωή εκεί έξω ή ζωή μας;
Γιατί, πόσο ζωή είναι η ζωή μας; Πόσο ζωή μπορεί να είναι μια εικονική ζωή σε μια εικονική πραγματικότητα; Πόσο ζωή είναι μια ζωή που δεν μπορείς να την αφηγηθείς; Μια ζωή αμοιβάδας χωρίς παρελθόν, παρόν και μέλλον;
Η Κβαντελλάδα ψηφίζει με SMS για το παρελθόν της επειδή δεν μπορεί να το αφηγηθεί συνεκτικά και βάζει στον ίδιο ντορβά τον Περικλή, τον Λαζόπουλο και τον Ιουστινιανό γιατί δεν μπορεί να τους ξεχωρίσει.
Η Κβαντελλάδα απέχει από το παρόν γιατί δεν διαθέτει ταυτότητα να ψηφίσει στην κάλπη. Όχι την αστυνομικής της ταυτότητα. Αλλά την άλλη, την απολύτως απαραίτητη: την ταυτότητα που θα της επέτρεπε να δει τις διαφορές και να επιλέξει.
Η Κβαντελλάδα δεν μπορεί να δει και να κατανοήσει το μέλλον γιατί δεν διαθέτει ένα συγκροτημένο χάρτη και ένα σχέδιο πορείας.
Δίπλα μου, στο τραίνο, κάθεται ένας 40άρης που διαβάζει μια αθλητική φυλλάδα και λίγο αργότερα ανοίγει τον «Βομβαρδισμό της Δρέσδης» του David Irving. Δύο θέσεις πιο εκεί μια κοπέλα, φοιτήτρια μάλλον, ξεκοκαλίζει το Ciao που έχει αφιέρωμα στο πως θα εμφανιστούν στις πλαζ η Μενεγάκη, η Τατιάνα και Μελέτη και μετά καταπιάνεται με το «Για μια συντροφιά ανάμεσά μας» του Θέμελη. Κάποιοι αυτό το ονομάζουν «η πλουραλιστική προσωπικότητα του σύγχρονου ατόμου». Κάποιοι επιμένουν να λένε «μη χειρότερα!». Δεν ξέρω ποιοι είναι πιο «υγιείς».
Εκείνο που ξέρω είναι πως, όπως ακριβώς και οι συνεπιβάτες μου στο τραίνο, έτσι και χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια Ελληνες συμπαθούν τον Αλαβάνο αλλά θα ψήφιζαν Τρεμόπουλο, είναι κατά του ρατσισμού αλλά «κάπου έχει και δίκιο ο Καρατζαφέρης για τους μετανάστες», δεν γουστάρουν Λιακόπουλο αλλά βρήκαν απολαυστικούς τους Illuminati στον κινηματογράφο, θεωρούν ότι αυτή είναι «η χειρότερη κυβέρνηση που είχαμε ποτέ» αλλά πως ο Καραμανλής είναι ο «καταλληλότερος» για πρωθυπουργός, εξεγείρονται με τη δολοφονία ενός 15χρονου αλλά ενημερώνονται από τον Πρετεντέρη, λατρεύουν τον Μίκη Θεοδωράκη αλλά θεωρούν άδικη την 7η θέση του Sakis. Ανάμεσά τους χιλιάδες που πιστεύουν ότι την 28η Οκτωβρίου είπαμε ΟΧΙ στους Τούρκους αλλά σπεύδουν να κλείσουν εισιτήριο για το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης μέσω Internet.
Για τους Κβαντοέλληνες (οι οποίοι υπάρχουν ΜΟΝΟ αν τους παρατηρείς) η κοινωνία, οι θεσμοί, οι ιδέες, τα πρόσωπα, η δημοκρατία είναι σαν ένα τεράστιο Mall όπου παίρνεις κάτι από εδώ, ψωνίζεις κάτι άλλο από παρακάτω, μπαίνεις σε ένα μαγαζί παίρνεις ένα μπλε φουλάρι, σε ένα άλλο ένα κόκκινο καπέλο και πάει λέγοντας…
Ποιοι έχουν «κατασκευάσει» αυτήν την πραγματικότητα; Πήραμε μια ιδέα πριν λίγες ημέρες με το «ρεπορτάζ» για την «επίσκεψη» του Τούρκου Πρωθυπουργού ο οποίος …δεν ήλθε ποτέ. Ηταν μια τόση δα ρωγμή στο Matrix που αποκάλυψε την «κατασκευή». Ισως να ήταν και η αρχή του τέλους… Ισως όχι!
Γεγονός είναι πως η εικονική μας πραγματικότητα αποσαθρώνεται μέρα με την ημέρα. Ενας ορίζοντας που στενεύει. Όλα κρέμονται από μια κλωστή. Μια τόση δα τρίχα. Το βλέπεις από το παράθυρο του τραίνου.
Λέτε γι’ αυτό να προσπαθούν να απαξιώσουν ΚΑΙ τον ΟΣΕ;;;
*Κβαντελλάδα: ο εύστοχος όρος ανήκει στην Xpsilikatzoy
Δημοσιεύτηκε στην Parallaxi Ιουλίου - Αυγούστου 2009 που κυκλοφορεί παντού!!!
ΠΗΓΗ:
http://naftilos.blogspot.com/2009/07/blog-post_04.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου