Ακριβώς ένα χρόνο πριν, στις 31.12.2008, στο blog “Φεγγαραγκαλιές” διαβάσαμε αυτό:
Άιντε στο καλό!
Θέλω να σ' αποχαιρετήσω με ένα παραμύθι. Όπως χωρίζουν δυό άνθρωποι πολύ ερωτευμένοι. Τόσο δεμένοι που αρνούνται να πληγώσουν ο ένας τον άλλον.
Ένα παραμύθι σαν αυτά που μου ψιθύριζες στο αυτί, ένα χρόνο τώρα. Γιά να μου μαλακώσεις την ψυχή, στα δύσκολα. Γιατί ήξερες εσύ, ήσουν ο μόνος που ήξερε τι μου επιφύλασσε η κάθε στροφή. Το μόνο που σε πρόδιδε το ελαφρώς ανασηκωμένο πυκνό φρύδι στην έκφραση που συνόδευε λόγια όμορφα, λόγια, υποσχέσεις!
Θα σου φτιάξω ένα τόπο λοιπόν, ένα τόπο γιορτινό, όπου το μόνο που θα ακούς
θα είναι οι φωνές παιδιών. Γέλια, ενθουσιασμός!
Φώτα, φώτα πολλά χρωματιστά κατά προτίμηση, που κάνουν πιό παραμυθένια.
Στέγες, δρόμοι, αυλές στρωμένες με χιόνι, απαλό, κατάλευκο.
Μύτες τρυφερές κατακόκκινες, παγωμένες, γάντια, σκουφιά. Χιονάνθρωποι, καροτένιες μύτες, μάτια ελιές, χέρια κλαδιά, καπέλλο εκείνο το τσαλακωμένο του παππού!
Ο παγωμένος αέρας να φέρνει μελωδίες από το παντού και το πουθενά.
Να μοσχομυρίζει βανίλια και άχνη και μέλι και κανέλλα. Ψητό στο φούρνο και γέμιση με κάστανα, συκωτάκια και δαμάσκηνα μουλιασμένα σε ζεστό κόκκινο κρασί.
Οι πατημασιές των παιδιών στο χιόνι. Χειροτεχνίες στο Χριστουγεννιάτικο χωριό, ένας αη Βασίλης από ασημόσκονη, μιά χάρτινη νιφάδα.
Κούτες ολόκληρες με παιχνίδια κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Μεσάνυχτα ζωντανεύουν! Νύχτες τώρα. Οι άγγελοι κάνουν ευχές και τα ξωτικά σκίζονται να τις πραγματοποιήσουν.
Έτοιμο το σκηνικό.
Ώρα να δώσουμε τα χέρια. Εσύ κι εγώ. Ώρα να σ' αποχαιρετήσω. Έλα να σου δώσω και ένα φιλί.
Τι; Τι είναι αυτό; Δάκρυ; Εσύ;
Μα καλά δεν έμαθες τίποτα από εμένα; Τίποτα; Έελα, φύγε τώρα. Κοίτα πως σε κοιτούν τα παιδιά. Κοίτα πως περιμένουν. Γύρνα την πλάτη και μη δείχνεις τα συναισθήματα σου. Δεν σε παίρνουν οι ευαισθησίες. Ιδιαίτερα όταν δεν μπορείς να αλλάξεις την ροή της ιστορίας. Έτσι πρέπει. ''Πρέπει'', τι όμορφη λέξη αλήθεια , μα μόνο όταν αφορά τους άλλους!
Αντίο καλέ μου, και που είσαι;
'Οπως φεύγεις πάρε μαζί σου την λύπη και τον πόνο από τους ανθρώπους, και τα όπλα από αυτό τον πλανήτη. Ίσως εκεί που πας να είναι πιό χρήσιμα.
Όλα τα υπόλοιπα τα θέλω. Όπως είναι. Και τους φίλους μου, και τους ανθρώπους που αγαπώ. Τους στόχους μου, τα όνειρα μου, τις επιθυμίες μου. Ό,τι με εμπνέει! Μ' ακούς; Τα θέλω είπα!
Άιντε στο καλό τώρα. Τράβα! Κι ούτε να κοιτάξεις πίσω σου.
ΠΗΓΗ:
http://metofeggariagalia.blogspot.com/2008/12/blog-post_31.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου