Στις 4.7.2009, στο blog “Ούτε ένα βήμα πίσω”, διαβάσαμε αυτό:
Μετακομίζω
Μετακομίζω.
Γεμάτες κούτες με υλικά φεύγουν για αλλού (τηλεόραση, υπολογιστής, φούρνος μικροκυμμάτων, φωτογραφικά άλμπουμ. Όλη μου η μικροαστική ύπαρξη μέσα σε πέντε κούτες).
Οι αναμνήσεις θα χρειαστούν πολλά μνημόσυνα για να παραμείνουν μέσα μας (βράσε τα κόλυβα και φώναξε μαυροφορεμένους).
Δυο-τρεις άνθρωποι είναι πεταμένοι στους κάδους περιμένοντας το σκουπιδιάρικο των 8 (πάντα πέφτει σε κίνηση, προλαβαίνεις ακόμα).
Μια κοπέλα στην άκρη του δρόμου σε κοιτάει με βλέμμα απορίας καρφώνοντάς σε τα μάτια (πάντα σου άρεζε να της χαϊδεύεις τα μαλλιά. Μα δεν θα γίνει ποτέ όπως την θέλεις. Την πλήγωσες. Πάλι).
Δυο μπαλόνια γεμάτα με όνειρα είναι δεμένα στο κάγκελο της βεράντας (κόψε το σχοινί. Τα όνειρα πρέπει να περιπλανιούνται ελεύθερα. Είναι πιο όμορφα έτσι).
Μια καρδιά κάπου εκεί έξω χτυπάει με τους παλμούς σου, ένα σώμα ανασαίνει με την αναπνοή σου (μου τελειώνει το οξυγόνο. Το ΙΚΑ δεν χορηγεί τις φιάλες).
Ένα γιατί περιμένει μια απάντηση.
Ένας κόσμος, μια καινούργια αρχή.
Και μια συγνώμη σε όλα αυτά που αγάπησα.
Μετακομίζω.
ΠΗΓΗ:
http://skount.blogspot.com/2009/07/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου