Στις 28.12.2009, στο blog “e-lawyer”, διαβάσαμε αυτό:
H ελευθερία της έκφρασης προϋποθέτει να σέβεσαι την ελευθερία και να έχεις κάτι να εκφράσεις
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πιο άστοχη "παρέμβαση" από τη διακοπή μιας παράστασης που μιλάει, με όλον τον δυνατό συμβολισμό, για το φόνο των παιδιών, από μία ομάδα που θέλει να καταγγείλει, επίσης με συμβολικό τρόπο, τον φόνο των παιδιών.
Ζω στα Εξάρχεια και το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008 επισκέφθηκα την Μήδεια 2. Την ώρα που συνέβαινε το περιστατικό, παρακολουθούσα τον φόνο των παιδιών επί σκηνής. Επιστρέφοντας στο σπίτι, μαθαίνοντας για το περιστατικό, αναλογίστηκα ότι τελικά ο πολιτισμός δεν έχει προχωρήσει και πάρα πολύ αυτές τις χιλιετίες που μας χωρίζουν από το μύθο της Μήδειας. Ευτυχώς που υπάρχει και η τέχνη για να το επιβεβαιώνει με ζωνταντό τρόπο.
Όταν διακόπτεις αυτή τη διαδικασία, αυτήν ειδικά την παράσταση των μόλις 60 λεπτών, διακόπτεις την επαφή σου με την πραγματικότητα. Ακυρώνεις οποιοδήποτε μήνυμα θέλεις να μεταδώσεις. Γιατί αγνοείς ότι η σκηνή το λέει αρτιότερα από εσένα. Κι εσύ είσαι απλώς μία ενόχληση που ο "σκοπός" της θα ξεχαστεί αύριο. Έγινες ένα απλό διαφημιστικό μήνυμα, όπως αυτά που διακόπτουν το πρόγραμμα, στο μόνο θέαμα που γνωρίζεις να παρακολουθείς.
Εύγε στους ερμηνευτές οι οποίοι αρνήθηκαν να συνεχίσουν αυτή την -εξαιρετικά απαιτητική- παράσταση, μετά τον ακρωτηριασμό της, παρά την υπόθαλψή του από τον Δ. Παπαϊωάννου.
Παρατηρώ ότι σε δύο περιπτώσεις φαίνεται να υπάρχει προσχεδιασμός.
Η πρώτη περίπτωση είναι η πρεμιέρα της Νέας Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου "Νίκος Κούρκουλος", την οποία έχει προγραμματίσει να παρακολουθήσει ο υπουργός Πολιτισμού, προκειμένου να παραδώσει τιμητική πλακέτα στη χήρα του αποθανόντος καλλιτεχνικού διευθυντή του Ε.Θ. Ο υπουργός τελικά δεν παρίσταται στην πρεμιέρα. Όλως τυχαίως, πρόκειται για την παράσταση την οποία διέκοψαν τα παιδιά.
Στην δεύτερη περίπτωση, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Reality Tape, ο Δ. Παπαϊωάννου πριν το δρώμενο αναφέρει από μικροφώνου "Διακόπτουμε για να μας μιλήσουν τα παιδιά. Τους περιμέναμε. Παρακαλώ να ανάψουν οι προβολείς."
Στην πρώτη περίπτωση, δηλαδή, ο υπουργός - σε αντίθεση με το κοινό- φαίνεται σαν να έχει προστατευθεί από ανεπιθύμητη έκθεση και στη δεύτερη περίπτωση ο σκηνοθέτης παραδέχεται ενώπιον κοινού και ερμηνευτών ότι υπήρξε προειδοποίηση, αλλά, παρ' όλ' αυτά, ο ίδιος αποφάσισε να αποδεχθεί την παρέμβαση - ερήμην προφανώς όλων των υπόλοιπων. Θα μπορούσα να κάνω και άλλες κακοπροαίρετες υποθέσεις, όπως ότι δήθεν ο Δ. Παπαϊωάννου σχεδόν επιθυμούσε αυτή την παρέμβαση και σκόπιμα παρουσιάστηκε να την υποθάλπει για να αποτινάξει από πάνω του το στίγμα του καθεστωτικού πλέον καλλιτέχνη που αναλαμβάνει μεγάλες δημόσιες εργολαβίες. Δεν έχω κανένα στοιχείο όμως για να κάνω τέτοιες υποθέσεις. Εξάλλου, μακάρι να είχαμε κι άλλους Παπαϊωάννου για να μας μυούν σε πρωτόγνωρες εικόνες. Μια άλλη υπόθεση είναι ότι ο υπουργός ειδοποιήθηκε από το Εθνικό Θέατρο, κι όχι από τους ίδιους τους παρεμβαίνοντες. Σε αυτή την εκδοχή, το Εθνικό Θέατρο απέκρυψε από το κοινό ότι η παράσταση θα διακοπεί, αλλά φρόντισε βέβαια να μην εκθέσει τον υπουργό. Δεν έχω κανένα στοιχείο όμως για να κάνω τέτοιες υποθέσεις. Εξάλλου, μακάρι να είχαμε κι άλλους Λιάπηδες να μας μυούν σε τόσο σικ εμφανίσεις.
Νομίζω ότι η υποκρισία ξεχειλίζει. Η εξέγερση δεν γίνεται με play back.
ΠΗΓΗ:
http://elawyer.blogspot.com/2008/12/blog-post_28.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου