«Εσωτερική Απεικόνιση» [Από το blog “Καρπουζένια (Karpouzi)”]

Στις 14.4.2008, στο blog “Καρπουζένια (Karpouzi)” διαβάσαμε αυτό:

Εσωτερική απεικόνιση

Λείπω πολύ καιρό, μα είναι πρόκληση η πρόσκληση αυτή και γι’ αυτό λύνω και πάλι τη σιωπή μου…

Λίγη ακόμη ψυχανάλυση, και τα συμπεράσματα ανοιχτά σε άγνωστους θεατές. Άγνωστους, όπως ίσως σε μένα ο εαυτός μου.

Για την ευκαιρία αυτή,

σ’ ευχαριστώ, για μια ακόμη φορά,

από μακριά, για μια ακόμη φορά,

πολύ, για μια ακόμη φορά,

γλυκιά, πολύ γλυκιά, Μενεξεδιά…

Γιατί κλαις;

Γιατί τα δάκρια καθαρίζουν τη ψυχή και την καταπραΰνουν απ΄ τα βάσανα.

Γκρεμίζουν τον εκνευρισμό και λύνουν τη γλώσσα.

Καλμάρουν το μυαλό και ανακουφίζουν το πνεύμα.

Παγώνουν τη λογική και τη γεφυρώνουν με την καρδιά.

Γιατί δεν κλαις;

Γιατί τα δάκρια εκβιάζουν τους ανθρώπους και προκαλούν τον οίκτο.

Εξαντλούν το κορμί και θολώνουν τα μάτια.

Σταματούν τη δράση και αποκλείουν το αποτέλεσμα.

Παγώνουν τη λογική και τη γεφυρώνουν με την καρδιά.

Πού είναι ο βάλτος;

Εκεί που υπάρχουν σταυροδρόμια και όλα οδηγούν σε αδιέξοδο.

Και ο ταπεινός περιπατητής της ζωής δεν σηκώνει το βλέμμα για να δει μια ακόμη έξοδο κινδύνου. Κι ας είναι εκεί.

Ποιος και πού είναι ο δεσμοφύλακας;

Η φυλακή λέγεται ελευθερία. Και στο μέρος αυτό, δεσμοφύλακας μόνο εγώ, να επιλέγω τα δεσμά μου. Κλεισμένη εκεί, δεν μπορώ ν’ αφεθώ και να παραδοθώ σε τίποτα που να μην ορίζω.

Πού συναντάς μια εντελώς δική σου άβυσσο;

Χαμένη στα δάση της σκέψης μου, όταν σκοτεινιάζει και τα δέντρα δείχνουν απειλητικά ψηλά, ένας λαβύρινθος υποθετικών σεναρίων και συμπερασμάτων ξεδιπλώνεται. Άβυσσος το μυαλό μου.

Περιφρονείς κάτι;

Το ψέμα και ό,τι δεν ξεγυμνώνεται στην αλήθεια.

Την αδιαφορία και ό,τι προσπερνά το χαμόγελο ή το κλάμα ενός μικρού παιδιού.

Την άγνοια και ό,τι γυρίζει την πλάτη στη γνώση ενώ θα πρέπει να διδάσκεται.

Την εμπάθεια και ό,τι δεν γνωρίζει μέτρα και σταθμά.

Θα ερωτευόσουν για πάντα;

Ορίζει κάποιος την καρδιά;

Γιατί πουλιούνται τα «έργα τέχνης»;

Για να κομπάζουν οι νέοι ιδιοκτήτες και από τη φλυαρία τους να αναγνωρίζονται τελικά και οι δημιουργοί τους.

Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά από την προηγούμενη ερώτηση;

Αλλάζει κάτι;

Do you remember revolution?

Δεν υπάρχει “revolution”. Με τον ένα τρόπο ή τον άλλο, όλα οδηγούνται σε “evolution”.

Θα ανέβαινες ένα βουνό αν το επέβαλε το ωροσκόπιό σου;

Όταν συννεφοπερπατάς, δεν είναι δύσκολο να ανέβεις τα βουνά… Η πτώση μόνο με φοβίζει.

Θα σκότωνες τον παππού σου, αν το τζάμι δεν έσπαγε απ' τον πάγο;

Στο μαγικό panel θα πατούσα «Unfreeze» και με πιρουέτες θα τελειώναμε μαζί την πίστα. Σ’ αυτό το παιχνίδι, ποτέ μην εγκαταλείπεις τον συμπαίκτη.

Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου, αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι;

Και να χάσω το καλύτερο; Κυνηγητό, κρυφτό, σ’ όλα τα παιχνίδια μέσα είμαι.

Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί, αν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε απ' το νόμο;

Πετροπόλεμο δεν έπαιξα ποτέ. Για να μην είμαι όμως στις παράπλευρες απώλειες, κρανάκι και όλα καλά. Ό,τι ανεβαίνει, κατεβαίνει. Το λέει και ο νόμος της βαρύτητας.

Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε μετά τα μεσάνυχτα απ' την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών, αν γνωρίζατε ότι ποτέ δεν πρόκειται να σας συλλάβουν;

Απαγορεύεται το περπάτημα; Μήπως ισχύει και ο νόμος περί τεντιμποϊσμού;

Θα σκότωνες τον Μπους αν σου χάριζαν δέκα λαχταριστά εκλέρ;

Θα τον τιμωρούσα με δια βίου αφηγήσεις από την εμπόλεμη ζώνη. Όλοι έχουν δικαίωμα στην μετάνοια… Ακόμη και οι ανόητοι.

Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια αν έβλεπες μέσα τους τα αστέρια;

Κάθε κάμπια μεταμορφώνεται τελικά σε πεταλούδα. Η ομορφιά εναπόκειται απλώς στα μάτια του παρατηρητή.

Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένος;

Στη θλίψη, δεν προσγειώνομαι στην πραγματικότητα αλλά απογειώνομαι με τη φαντασία.

Θα αναζητούσα τα λατρεμένα μου σύννεφα για μια ακόμη βόλτα στο φεγγάρι, κι εκεί ψηλά στον ουρανό θα την κερνούσα στα αστέρια. Και θα μου έμενε μόνο η χαρά.

Αλήθεια, δεν ξέρεις πως έτσι γεννιούνται τα πεφταστέρια; Βαραίνουν απ’ τη θλίψη των ανθρώπων και αποχωρίζονται τον μαύρο ουρανό. Μα δεν λυπούνται. Και πέφτουν πάντα στα μαλακά. Βουτούν στη θάλασσα και ώσπου να ξημερώσει, μεταμορφώνονται και ζουν με άλλη μορφή, ξανά. Ξαπλώνουν στην άμμο και αγκαλιά με το κύμα λικνίζονται οκνηρά. Για να βρεθούν μια μέρα στα άδολα χέρια των μικρών παιδιών και απολαμβάνοντας το χάδι τους, να τους ψιθυρίσουν μυστικά. Ξεψυχώντας, να τους μάθουν ότι τ' αστέρια είναι φωτεινά για να ρουφούν τη λύπη και να θυμίζουν την ελπίδα. Η κρισάρα της χαράς.

Έτσι το 'μαθα κι εγώ. Αλήθεια, εσύ δεν το 'ξερες;

ΠΗΓΗ:

http://tokarpouzi.blogspot.com/2008/04/blog-post.html

Υ.Γ.:

Πρβλ. κι αυτό: http://kleftrakissa.blogspot.com/2008/11/blog-syn-synas_27.html