Πριν από δύο ημέρες, στις 8.5.2012,
στο blog “It takes a thought to make a word (Tradescadia)” διαβάσαμε αυτό:
Κρίμα...
Την πρώτη φορά που
επισκέφτηκα στρατόπεδο μαζικής εξόντωσης, σκέφτηκα μέσα μου ότι κάθε άνθρωπος
το οφείλει στον εαυτό του να ζήσει αυτή την εμπειρία τουλάχιστον μια φορά στη
ζωή του. Γιατί τελικά μόνο εκεί καταλαβαίνεις στ'αλήθεια το μέγεθος της
τραγικότητας όσων συνέβησαν τότε. Και μάλιστα ένιωθα ιδιαιτέρως τυχερή που ζω
σ'ένα τόπο, ο οποίος (νόμιζα) ποτέ δε θα φιλοξενήσει τους συνεχιστές των
αποτρόπαιων εκείνων εγκλημάτων.
Όταν άκουγα τις εκλογικές προβλέψεις,
σκεφτόμουν "Αποκλείεται! Πάντα μπροστά στην κάλπη αλλάζουν γνώμη".
Και ξημέρωσε Κυριακή. Και μαζί με αυτήν το 6,97%.
Κι αναρωτιέμαι, ποιοί είναι όλοι αυτοί που
ξέχασαν. Τώρα θα μου πεις, τους φυλάνε στα ΑΤΜ, τους βάφουν τα σπίτια για να
"ξεβρομίσουν" από τους ξένους ένοικους, τους παρέχουν προστασία από
τα "κακοποιά" στοιχεία. Λυπάμαι, αλλα εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω.
Πώς τα Καλάβρυτα και το Δίστομο ψήφισαν αυτούς τους ανθρώπους. Πώς οι γονείς
των 18χρονων και των 20χρονων, ενδεχομένως και οι δάσκαλοί τους, δε φρόντισαν
να τους διδαξουν τι εστί ναζισμός. Πώς οι μεγαλύτεροι ξέχασαν.
Ειδικά στον τόπο το δικό μας. Τον καμένο.
Δεν έχω απαντήσεις. Δυστυχώς. Μόνο μια θλίψη
μέσα μου και μια τεράστια φρίκη απέναντι στην άγνοια όσων επέλεξαν να βάλουν
αυτούς τους ανθρώπους μέσα σε ένα δημοκρατικό κοινοβούλιο...
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου