«Άι σιχτίρ μαντάμ!» [Από το blog “It takes a thought to make a word (Tradescadia)”]

Πριν από δέκα ημέρες, στις 9.5.2012, στο blog “It takes a thought to make a word (Tradescadia)” διαβάσαμε αυτό:

Άι σιχτίρ μαντάμ!

            Θα έλεγα ότι σε γενικές γραμμές είμαι ένας αρκετά υπομονετικός άνθρωπος. Κατανοώ και σέβομαι τη διαφορετικότητα του άλλου και αποφεύγω (όσο είναι ανθρωπίνως δυνατό) να τον κρίνω, μια που ως γνωστόν "ουδείς αλάνθαστος".
Παρ'όλα τα παραπάνω έχω ένα blind spot: δεν αντέχω την καφρίλα. Δεν τη μπορω, πώς το λένε. Με κάνει να θέλω να τα σπάσω όλα γύρω μου από αγανάκτηση.
 Έχω βάσιμες υποψίες ότι το βασίλειο της καφρίλας είναι οι δρόμοι. Εκεί βασιλεύουν όλα τα είδη κάφρων: πεζοί, οδηγοί, με εξουσία ή χωρίς. Προσωπικά, το κόκκινο κουμπί μου έχει ένα μονολεκτικό όνομα: ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ. Κάθε φορά που παραχωρώ προτεραιότητα στο δρόμο, βρίζω τον εαυτό μου και μου υπόσχομαι ότι θα είναι η τελευταία φορά. Μέχρι την επόμενη φορά: που η καλή μου φύση (τρομάρα μου!) με αναγκάζει να ξανακάνω το καλό. Δε λέω, υπάρχουν και ολίγοι ευγενέστατοι άνθρωποι, οι οποίοι κάνουν ένα νεύμα, σηκώνουν ένα χέρι, ευχαριστούν εν πάσει περιπτώσει με κάποιο τρόπο. Αυτοί όμως δυστυχώς είναι η απόλυτη μειοψηφία.
Και έλα και πες μου τώρα: πόσο δύσκολο είναι να σηκώσεις το ρημάδι το χεράκι σου και να ευχαριστήσεις το μαλάκα που σου έδωσε προτεραιότητα για να πας γρηγορότερα στη δουλειά σου; Ε; Πόσο; Και τι θα σου κοστίσει πια;

Ξέρω, ξέρω...Γίνομαι γραφική. Ώρες ώρες νιώθω σαν το δεινόσαυρο που θα του πατήσουν την ουρά. Το θέμα είναι, ότι αν φροντίζαμε στην μικροκαθημερινότητά μας να είμαστε λίγο καλύτεροι, λίγο λιγότερο κάφροι, ίσως να μας άξιζε και να διεκδικούσαμε κάτι καλύτερο και σε συλλογικό επίπεδο. Μέχρι τότε όμως...άι σιχτίρ μαντάμ!

ΠΗΓΗ:

http://tradescadia.blogspot.com/2012/05/blog-post_09.html